Üçüncü Kişi Şiiri - Tamer Arabacı

İçimi acıttığı oldu,
Umarsız sevdalarım.
Gülümseyen yollara dalarken
Yorgun bakışlarım,
Bir gönül kafesinde
Duymadılar sesimi
Cayır cayır yandım.

Yazsalar ruhumu,
Az gelir yaralarım.
Çoktan unuttum doğduğumu,
Zaman, eli boğazımda yaşarım.
İsyanım sitemim dilimde,
Dönüp şöyle bir bakmadılar bile.
Alev alev yandım.

Yüreğim atacak oldu,
Var olmadığımı anladım.
Bir gönlüm vardı üzerine titrediğim
Güzelliğin biri için rezil oldu.
Utandım kimselere anlatamadım.

Hangi gecenin sabahı kurtarır bu yalnızlığı bilmem.
Yıkık dökük harabelerin altında, kirli paslı cenazem.
Döktüğün gözyaşların hesabı şöyle dursun,
Anlamana ihtiyacım var. Ama işte… İsteyemem…

Bazı bilmeler, gerçeğinde gönüllerin hükümsüz kalıyor.
Ve kalp sevdiğini seçtiğinde, bir yerlerde depremler oluyor.
Üzül o zaman üzüldüğün kadar.
Git kime gideceksen.
Oysa seven çektiğiyle kalırken
Bilmemeler bilmelere aşık oluyor.

Sana seni anlatamam.
Beni sana hiç anlatamam.
Bunca anlamsızlığımda,
Senden gidemediğim gibi
Sende de kalamam.
Çaresizliğimle gömülürken geçmişin ötelerine
Başkalarının cehenneminde yanamam.

İşte böyle, sevmeyenim.
Kayıp sevdaların bulunduğu bir yer varsa söyle
De bana ne olur Oraya gideyim.
Parçalanmış tüm benliğim.
Ne sana eza vereyim!
Ne de içimde ağırlığı aşkın
Daha fazla düşeyim.

Çaresi yok değil mi?
Sevda dediğin kanıma girdi bir kez.
Unutmak mümkün mü?
Onunla sana mutluluklar dileyip,
Ya seni seve seve öleceğim.
Ya da bu alemden gideceğim.