Üçüncü intihar sahnesi Şiiri - Yorumlar

Bugün sende unuttuğum her şeyi bir bir yaşıyorum intiharların üçüncü sahnesini izlerim hep oysa insanlar ilk sahnede bütün hayallerine veda ediyo. ve her anını birer travma gibi korkuyla yaşıyorum en soğuk günde mavi kazağının üstüne giydiğin parkandan syrılmış üşüyen parmak uçlarına dokunduğum andan başlıyor herşey ve gözlerim çok uzaklara beraber bir asır ıslak kalsın istemediğimiz kipriklerimizde üşüyor bütün geçmişimiz... parmak uçlarında ki soğukluk size yıllarca ısınmamış hissi verebilirdi. bir kadın sizi sevebilir hemde ne ilanı aşk nede bağıra bağıra sevginizi ilan etmemenize rağmen sadece sevilmek ister. eğer gerçek aşkı bulmuşsanız bir adım daha ilerisini aramak hezeyandan başka bişey olmayacaktır. bugün sana son dokunuşum beynim herşeye anarşisini başkaldırısını ilan ediyo ve adım adım intihara sürükleniyorum. eğer çok sevmişseniz her nekadar herşey bitmiş olsa bile dönüp koca yıllara bi anı olarak bırakmak istediğimiz bir son bakış olacaktır. gözlerini anlatmak bir bardak dolusu siyanürü yavaş yavaş yudumlamaktan farksız olacaktır. nasıl ki içtiğiniz siyanür nefes aldığınız sanıp aksine oksijen almadığınız taktirde içinizde kocaman bir oksijen patlamasıyla gözleriniz kan çanağına dönüyorsa siz de o an her şeyin bittiğine şahit oluyorsunuz ve ölümü yaşıyormuş gibi tadıyoruz tıpkı anlattığım gibiydi gözlerinin içine bakıp ta uzaklaşmak.. kocaman koyu kahverengi gözlerinde anlatamadığı ve sanki o an herşeyi haykıracakmış gibi doluydu gözleri biraz sonra göz pınarlarının boşalacağına sizi inandırabilirdi. esen rüzgar bir bir dağıttı göz pınarlarından akan acıyı etrafa, elmacık kemiğinden süzülüp titreyen dudaklarında bitiverdi. o an damarlarımda hırçınca akan kan yavaşladı bir an ve iliklerimde oluşan sızı beynime doğru yol alıyordu ve birden bütün acı domapin etkisi yaratarak hipotalamusa baskı verdi hipotalamus beynimizde acı hissini bize yaşatan bölümdür. genzime acı dolu bir his geldi ve o an belkide gitme sözcüğünü haykırabilirdim sesimin titreyeceğini hissetmeseydim eğer konuşamadım genzime dolan acıyı yutkunamadım bile bugün onunla yaşadığımız ikinci kasımdı en acısı tek bir baharı yaşamıştık. üşümüş olmalıydı üşüyen parmaklarıyla sildi dudaklarını sıkıca bastırmasıyla o günün yağmurları yağmıştı ardı ardına süzüldü göz pınarlarından bir aşkın bütün sancıları. koca bir şiir yarım kalmıştı devamını okuyamadığımız; biz olamamıştık.. koca şehrin her kaldırım taşında ikimizin beraber yürüdüğü anılar koca bir intihara kurban gidiyordu..