Üçüncü Cemre Şiiri - Umut Engin Deniz

Zamanın yüzünde çizgilerle,
tüm yaşanmışlığıyla bir kenara attığı,
yaşlı adam uyandı uykusundan.
Kim olduğu, bir zamanlar ne ifade ettiği hiç düşünülmeden atılmıştı bir kenara;
öylesine atılmış bir eşya!
Bayram sabahıydı o sabah;
ne elini öpmeye gelen bir çocuk,
ne de eski bir dost aradı o sabah!
Yorgun, çaresiz gözleriyle iç çekti derinden.
İki damla yaş döküldü camlaşan gözlerinden.
Biri geçmişte yaşadıkları,
diğeri yaşayamadıkları için.
Geçmişten günümüze misafirdi damlalar.
Yaşlı elleriyle; yaşlarını sildi, yaşlı adam.
Yaşlı elleri, yaşlı!..
Eski bayramları düşündü bir an:
Ne olurdu çocuk olabilseydim yeniden?
Şeytan uçurtmasının peşinden koşan;
kukalı saklambaç, güvercin takla, misket oynayan.
Hiç yorulmayan, sola-sağa zamandan bile hızlı koşan.
Buram buram ter kokan.
Derslerine hep çalışan, sınıfta en birinci olan.
Ne olurdu?
Sordum: Bayram nedir?
Duraksadı birden, sıralamaya başladı düşündüklerini hiç kesmeden.
Bayram nefes alabilmektir.
Bazen alabildiğine koşmak, bazen hiç susmadan konuşabilmektir, özgürce.
Bazen korkusuz bir dost selamıdır.
Bazen sımsıcak ekmek kokusudur yoklukta,
sıcak bir çorbadır soğukta.
Bir tomurcuğun çiçek açmasıdır.
Belki de gaddarın gözyaşıdır...
Sevebilmektir; insanı, doğayı, hayvanı...
Sevdiğini söyleyebilmektir.
Özgürlüktür, özgür kalabilmektir, birliktir.
Bir ağaç kökünün toprağa nüfuz etmesi gibi kenetlenmektir.
Fazla geç kalmamak gerek;
birazdan üçüncü cemre düşecek!