Üçüncü Cemre Şiiri - Nihal Bıkım

Yüreğim izbe bir mahzende kilitliydi.
Yer yer kuytulukları olan,
Issız ruhumu gizlediğim,
Kimi zamanda boğduğum
Kör bir mahzen...

İstila ederken mevsimlerin en soğuğu ömrümü,
Hüznün nöbetini tutuyordum gönüllü.
Sonu yoktu her dem kış geçen mevsimimin.
Ve üşüyordu ruhum dondurucu soğuğunda kışımın.

Cemreler gelip geçiyordu gönlümden.
Yılların eskimesiyle...
İkinci cemredeydi hep ömrüm.
Issızlıkla yoğrulmuş dizeleri dokuyordum
İlmek ilmek karanlığa.

Sonra, üçüncü cemre olup düştün hayatıma.
Ilık bir su gibi aktın, hep sola meyleden yüreğime.
Oturdun kalbimin baş kösesine.
Doldurdun kır çiçekleri ferahlığıyla,
Ruhumun her yerini.

Kardelen uzanır ya hani,
Karın içinden gökyüzüne,
Tüm umutsuzları delerek?
Sen de öyle girdin düşüme.
Giderek gerçeğime.

Sende buldum beni,
Sen gibi kokan düşlerimi...

Kalıcı olur derler kış aşkları
Kış çiçeği misali dirençli.

Çölde vaha mı olacaksın bilmiyorum
Ya da dipsiz bir uçurum?
Hiç düşünmeden sonunu,
Sarılmak istiyorum senli güneşe