Uçuç Böceği Şiiri - Nurşah Şenel

Siyahi bebeğin
süt beyaz kundağa sarılışındaki
lekesiz tezatlık kadar saf
şehrimde bıraktığım gece

Şehrimde bıraktığım deniz
durgun ve olgun kadın bukleleri gibi
bir uysal duruyor kendi başına
dalgaları yalayarak geçen tayyareye
selam çakıyor uzaktan
bir de taşkın oluyor
uçarı dalgası serseri serseri

Taşlanmış bir kimsesizliğe saklanıyor
bazen bu şehir biliyorum
güz papatyasına konan uçuç böceği
saklıyor ağzının iki yanındaki
çukurlukları

Üşüyünce bile titremiyor rüzgar
güneşin batışı şehrin ruhuna karışınca
karamtılkızıl düşler
sevişler, sevişmeler başlıyor
geceleyin pencere önünde

Biri perdeyi aralar ya da aralamaz

Sabahı bekler belki
demirleşen kalbini fırlatır atar
yoldaki hırdavatçıya

belki birisine diyemiyordur
sağlıcakla kal
geride bırakılan
bir şehre…