Ucu Açık Şiir Şiiri - Ömer Karaköse

Bu hangi şiirin mavisi benle nöbetleşen saat 5 sularında?
İşgalci güçlere yenik düşmüş kırsal kesimlerimde,
Senli cümlelere bulanmış şiirleri feryat ediyorum,
Alfabemin en süslü harflerinin cenazesinde.
Belki kadavra tavırlarla raks ediyorum,
Gözlerinin çarpık kentleşmeden uzak gülüşüyle..
Olsun.
Her duada adın var.
Ben bu şiirin ucunu açık bırakıyorum...

Yeni konuşmayı öğrenmiş çocuğun sorduğu sorularmışsın gibi eflatuna çalan tebessümün.
Bir anne olmak bir anneden çok sana yakışırdı düşüncesi bu.
Biraz sonra,
İlk adımda bilmem yüz katlı apartmanlar.
Şimdi sen
Ne diyor bu sair?
Bu şiirin ucu açık...

Sesim kuyudaymışım gibi derinden geliyor mu?
Bilmem.
Ama söyleyin ona,
O ipsiz.
Ne diyor bu adam örümcek ağıyla sarılmış aşklar arasından?
Bence bir taksiye atlayıp
-Hiç abartısız-
Öndeki hayatı takip et.
Olağan sen.
Üstü Metin Ali'ye Feyyaz tamlaması.
Bu şiirin ucu açık kalsın.

Tutup çekiştir tacize uğramış noktalama işaretlerini şiirlerimin.
Vurgularına vurgun yap şu şiirin.
Sıratta ayrı bir şerit gözlerinden bahsetmeliyim.
Onlar
Kimse de kimse
Bende saklı bir sandık dolusu çeyiz.
Belki şiirimin bekareti.
Yazmaktan utanmadığım ilginç bir linç girişimi bu.
Ama ne demiş sair bozulmuşu?
Bu şiirin ucu açık kalsın...

Kendimi teslim ettiğim bir kaç ayna kırıntısı,
O da birilerine meze doğruluktan.
Siyah bir takım ceket giyip,
-Biraz sonra gürültülü bir düşünceyle-
Niagara şelalesimi ne işte o,
Saçlarını zengin birşeylere benzetmek huyumdur.
Ama adın umutlara aç Beşiktaş.
Bu şiirin ucu açık kalsın o zaman
Bir ara yazarım