Üçoluk Caddesi Şiiri - İbrahim Halil Özd ...

Farklı duygulardan arınmış gibiydim.
Hata yapma imkanı doğar diye hata oranını en aza indiren
ancak
Yıllar sonra patlak veren hata gibiydim.
Bir tatsız çay bir dal tütün,
Üşüyordum!
Haykırdım içimden 'üstümü örtün!'
Avazım çıkana kadar sustum.
Örselenmiş dudaklarımdan hiçbir sözün hiçbir hikâyenin akmamasına şahittim.
Anne babasından uzakta
Eğitim tahsiline gelmiş
Barlarda, sokaklarda fink atan
genç kızlar,
Geleceğini karartacağını bilmeyen Anadolu'nun gariban, ailesi kendinden garip olan gençlerin olduğu bir diyardaydım.
Bir cadde vardı.
Tüm soykırımların tüm ihtilallerin baş veren olduğu cadde
Üçoluk!
İnsanların oluk oluk akın ettiği barlar caddesi.
Düşündüm.
Düşünmek beynin egzersizidir dedim.
Durdum, bakındım.
Bakmak ruhun aynasıdır dedim.
Dinledim, duymak fısıltının kurbanıdır dedim.
Söylenip durdum en gereksiz eylemin konuşmak olduğunu anladım.
Herkes herkesle konuşuyordu ancak kimse kimseyi anlamak istemiyordu.
Üzüldüm, gençliğin akıp giden şelalesine üzüldüm.
Kötü kokulu derelerde yüzen göl kenarı çocuklara üzüldüm.
Birazdan ayrılacaktım şu kötü kokan caddeden
Biliyorum asla unutmayacaktım
Oysa unutmak ölmektir.
Ölümsüzlüğün iksirini galiba buldum.
Unutmamak.