Bir güvercin havalanır
Kanatları üzgün
Gözler görmez,kimse hissetmez onu
Mavilikte koşan rüzgar kadar sessizdir
Silinir gider
Ardında iz bırakmaz
Onun gözleridir,gülümser
Belki sevinçten,belki de alay eder
O yülseldikçe,küçülür insanlar
Herşey küçülür
Binalar,insanlar,insanların yaptıkları
Gökkubbede salınan bir çift beyaz kanat
Özgürlüğü onunla seviyorum ben oysa
Şu tekdüze yaşama atılan bir tekmedir o
Şu sıradanlığı itebilmektir bir kenara
Süzülüvermek ne güzeldir
Başakları yeni yeşeren tarlaların üzerinde
Bahara bir göz kırpış,yeniden uyanan doğaya gülümseyiştir o
Taptaze Nisan ayına
Çimeninin yeşilliğine
Göklerin mavisine
Güneşin kızıllığına bir uzanıştır bu
Biliyorum ki
Uçmak sadece kuşlara armağan edilmiş
Biz ise kanatlar olmadan uçarız bazan gökyüzünde
Sevda ile,aşk ile.
Kayıt Tarihi : 17.11.2006 10:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
'Uçmak' kavramının bana çağrıştırdıklarını 1989 yılında Ankara'da yazdığım bir şiirimde böyle dile getirmiştim
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!