Üçler * Şiiri - Şemsi Nur Karabela

Yolların ufkunu kapatır dallar
Gölgeler dolaşır mezar başlarında
Parke taşlarıyla aynı hizada
Yere yatmış hayatlar
Yavaş yavaş ilerliyorum aralarında...

O, her zaman en ıssız ve en kalabalık,
Çıldırtır düşünmekten kaçanı bile.
Şehrin içinde ama herşeyden uzak,
Dipdiri sessizlik alabildiğine.
Dünya, bir avuç insan ve hayat gürültüsü
Ölümün kıyısında yaşayan insanoğluna
Toprakla sarmaş dolaş binlerce isim,
Dünyanın Üçler’den görüntüsü...

Üçler; Bilmiyorum hangisi daha mübarek,
Hangisi daha sırlı?
İlk defa dolaşırken dar yollarında
Kefen giymişti kardan;
‘Ölüler de ağlamıştır herhalde,
Bitmemiş sevdalardan’

Akıl sahillerine vuran ölüm fırtınası
Civanmert bir yiğidi boğdu sonra
Gömülmüştüm bir yönümle o gün
Birbirine çıkan patikalarına
Dünyada kalan bedenimdi
Her hafta sonu gelen
Kendi mezarı başına.

Sonra günler gömüldü
Mezarlar ve zamanlar arasına
Üçlere sıcak gözyaşları,
Ulaşılmaz umutlar
Dualar gömüldü:
Bir yönüm daha üçlerin kara topraklarında...

Üçlerden canlıları kovuyor bekçi
Ölüm sevdalısına ‘haydi git’ diyor.
‘Bir gün nasıl olsa kovamazsın’
Bu ses içimde gömülüyor.
Üçlerde sulanan serviler değil,
Ölümü bilmeyen bir yüreği
Ölenlerle sulamak.
Hayat pınarının son durağı; mezarlık
Bütün zamanlarda ve her yerde
Tek yön toprağa akmak...

Üçler:
Bir
İki ve üç
Alıştırdı beni yavaş yavaş ölmeye,
Geriye gömülecek tek bir yanım kaldı...
1993