Üçgenler Şiiri - Fergun Özelli

bıçkın bir süvari, adını çoktan unuttunuz değil mi?
gözünü kapayıp da bıyıklarıyla gülümseyince
hayat, feryat bir coğrafyada padişah zimmeti

kim bilir, kaç mecidiyeye satıldı kimsesiz cesetler?

bir fes bir kalpağa dönüşebilirdi, ya uçuşan saçları?
cinnetin şehvetini yudumlayan gururlu narsis
korkuyla örtmeseydi boşluğuna delinmiş postalını

kopmuş tespih tanelerinin peşindeydi gizli düşleriniz

fesleğenler, begonyalar gidince paslanan cumbalar, ah vicdan!
zeytinyağlı, limonlu radika lezzetinde uzak bir yıldız
geceleri, mutlaka olmayan mandolin sesleriyle uyanmıştınız

trenler katar katar kol değneği tükürüyordu yüzünüze

sökülmüş ömürler bahçesinde, nasıl da sığındınız sislere
nalların taşlardan söktüğü kıvılcım yangını
acımdan vurdu usturayı ak sakallı güvercine

mis kokulu bahçelerden sonsuz bir çöle yürüdünüz yalınayak

savaş artığı divanlarda gerinen yamalı kaftan, ne garip!
sahilde yurtsuz bir nargileye uzatmıştı kollarını
ruhunu sıkan kravat, o vicdan azabı şapka nasıl da kıllı

itiraf edin! az zamanda yırttınız hoş nakışlı dağları

kırılmış tüfekleri özleyen bir kadeh rakıydım alt tarafı
yüzünüzü yalayıp geçen serin bir rüzgar
elektrik tellerine tünerken can havliyle, sordum işte:
toprağın sahibi olur mu?

ah! ayaklarımı bastığım yer; gövdem, yurdum
dedemin pos bıyıklarıyla gömüldü zavallı pişekar