Uçamayan Aşk Şiiri - Ahmet Tığlı

Ben değil dostlar gece yalnızdı
İnanın dostlar gece yalnızdı...
Koydum düşlerimi geceye
Çoğaldı gece,
Gözlerimde anka kuşları
Bir ölüp bir diriliyor
Mitos dağı gözlerim.
Çakıl taşlarını nasıl denize atıyorsa ellerim
Öyle attım seni,
Bostancı'da denize dökülen hayallerimden.
Gemiler geçiyor sessiz ve uzaktan
Son selamını verirken aşkımıza
Sen hiçbir şey duymadın ya bana
Hislerine bir duvar ördün ya,
İşte o an bitti yüreğimde
Yorduğun o tek hece.
Sen yüreğini koymadan
Kanat taktın aşka
Uçamaz sevgili,
Uçamaz bu aşk pembe ufuklara.
Ne gözlerinde uçuşur kelebekler
Ne gülüşlerine konar güller
Yüreğe düşmeden ateş,yanmaz bülbüller
Marsık kokusuna dönüşür
En parlak yıldızın aydınlığı.
Sen değil yüreğin istemeliydi
Doğdurmak için şafakta aşkın güneşini,
Senin değil,yüreğini aydınlatmalıydı
Karanlık bir gecede yüreğimin ışıkları...
Ve yüreksiz kanatlandı aşkımız
Ruhsuz ve anlamsız...
Bunun için kesildi güneşin çığlıkları
Bunun için sabahları ağarmadı
Gecenin karanlıkları...

Ahmet TIĞLI 23.11.2013 (Sevgi Merdivenleri)