Uçamamak Şiiri - Muhammed Okay

Güneşi kanatlarında taşıyan bir martıydım...
Çığlıklarım gökkubeye yankı,
kanatlarım denizin dalgalarıyla hemhal,
Gözlerim engin ufukların korkusuz yolcusuydu.
Geçerken şehrinin üstünden ümitlice
Değerken gövdem hırçın dalgalarının sesine
Vuruldum ansızın kanatlarımdan.
Vurulup da kapıldım med cezirlerle
senin derin sularına,
Senin soğukluk bulaşmış sularına.
Şimdi ardın sıra bakınıyorum öylece
sudaki izlerime,izlerimdeki izlerine...
Kanatlarıma bulanmış ziftli özlemine takılıp düşüyorum.
Daha havalanamadan bendeki boşluğuna düşüyorum.
Oysa ki gözlerdeki en güzel resimdi
bir martının kanatlarını değdirip denize
çığlık çığlığa uçuşu ...
En güzel şiirdi bir martının bir denize,
Bir denizin bir martıya olan özlemi.
Resimleri ve şiirleri yitirmenin çaresizliğinde
ümitsizce bir daha bakınıyorum
kanatlarımın, çığlıklarımın hükümsüz kalışına.
Tıpkı milyonlarca sözcükle
cümle aralarında sıkışıp konuşamamak gibi,
Tıpkı yağmurlara gebe bulut olup
sağanak sağanak yağamamak gibi
Uçamamak ne garip değil mi?