Üç yüz gün Şiiri - İsmail Ersin Dalgıç

Görücü usulüyle evlendim,
Büyüklerime saygımdan,
İyi de etmedik değil,
Üç tane çocuğumuz var.
Birbirimizden kopacağız,
İlla ki ölümden,
Belki de başka sebepten,
İşte o zaman kopacak kıyamet!
Çocuklarımız aramazsa.
Birbirimizi kıskanıyoruz,
Evet sevdiğimiz için.
Kendini bize adamış,
Yemez yedirir giymez giydirir,
Evimizin anası.
Dünya rekoru olabilir,
Senenin üçyüz atmış beş gününün,
Üç yüz günü kavgalıyız.
Buna rağmen otuz üç yılımızı bitirdik.
Nasıl bir inatsa,
Kavgamızın sonunda,
Özür dileyen ben olmuşumdur.
Be kadın, bu kadar münakaşada,
Hiç mi hatan yok?
Bir insana düşmanlık edeceksen,
Cahil kadın nasip olsun de.
Başka söze ne gerek var?
Bizim tartışmamız parasızlıktan değil,
Malımız,devlet güvencemiz,
Akrabamız, çevremiz de var.
Bunun tek sebebi cahillik
Kendi dediğinden başkasını kabul etmeyen,
Asla esneklik göstermeyen,
Dediğim dedik diyen,
Evet bu bizim anamız,avradımız,yarimiz.

İsmail Ersin Dalgıç

30 Şubat, 2004