Üç Yüz Bir Şiiri - Emin Çelimli

Çok uzaklardan
Ve de çok derinden
Ağıt, feryat sesleri geldi kulağıma
Öyle karışık öyle bir ses ki
Hızla yükseldi yankılandı
Arşın en yüksek katına
Acılar yağacak biraz sonra
İnsanların sevenlerin kucağına
Belli ki bir şeyler olmuş
Anaların gözleri yine kan dolmuş
Çocuklar yetim
Al yazmalı gelinler dul kalmış olmalı
İnşallah öyle değildir dedim
Kendi kendime
Koştum sesin geldiği tarafa
Belki yardımım dokunur diye
Baktım kalabalık kömür ocağında
İnsanlar feryat figan
Doluşmuş ocağın kapısına
Ah ah bir de ne göreyim
Yerde yatan Yirmi bir kişi
Ambulanslar karınca sanki
Can kurtarma yarışına girmişler
Bazen yaralı
Bazen ölüm götürüyorlar
Zaman ilerledikçe umutlar tükeniyor
Gözler dolup dolup taşıyor
Acılar rekor üstüne rekor kırıyor
Yirmi bir Atmış bir derken oldu Üç yüz bir
Bu ne acıdır Ya Rabbim
Bu nasıl bir kaderdir
Boğuldu Soma’m Türkiye’m
Tüm Dünya acılar denizinde
Nefes almak çok zor
Kalpler yandı kurudu Soma’ da
Hiç kaybolmayacak bu figan
Kalacak yedi kat arş-ı âlemde
Kendi kendime konuştum
Dövdüm dizlerimi dövdüm
Başka iş mi yok yapacak
Bir ocağa baktım
Bir de insanların yüzüne
Şu bir gerçek ki bunun adı zulüm
Yaşadıkça
Analar, çocuklar, gelinler
Kömüre lanet okuyacak
Kara elmasmış ne elması be
Kara ölüm kara ölüm kara ölüm.