Üç Yürek, Üç Dünya, Üç Çocuk

ÜÇ YÜREK, ÜÇ DÜNYA, ÜÇ ÇOCUK

Üç yürek, üç dünya, üç çocuk

Gün ağarmadan
Bizler sıcak yatağında uyurken henüz
Yollara dökülür
Bilmezler ne halde olduklarını
Her biri bir memleket meselesiyken
Çözülmeyi bekler hallerinden habersiz
Boya sandıklarında
Hayatı omuzlayarak
Güneşe karşı bulurlar yollarını

Üç yürek, üç dünya, üç çocuk

Sabahın köründe
Bir somun ekmek parasına
Kim bilir Sultan Ahmet,
Kim bilir Güven park’ta
Sıralanırlar yan yana
Her biri bir memleket meselesiyken
Çözülmeyi bekler hallerinden habersiz
Bir yandan iş,
Bir yandan oyun tutarlar
Ana kucağında değil
Sokağın kollarında avunurlar

Üç yürek, üç dünya, üç çocuk

Küllenmiş ateşin içinde
Parlayan köz gibi gözleriyle
Bilmezler ne halde olduklarını
Her biri bir memleket meselesiyken
Çözülmeyi bekler hallerinden habersiz
“Ne verirsen ver abi” deyip de
Üç kuruş paraya
Geleceklerini verirken
Boyarlar kunduralarını

Üç yürek, üç dünya, üç çocuk

Hepimizin önünden
Her sabah
Her akşam
Geçip giderken
Gözlerimiz açık
Hayata tutunmaya çalışan
Bu üç cana
Vicdanımız kör
Hiç sorduk mu biz büyükler
Üç yürek, üç dünya, üç çocuğun
Oyuncak değmemiş,
Bir kalem tutmamış ellerinde
Fırçanın
Kadifenin
Cilanın
Bir tutam et tutmamış cılız omuzlarında
Boya sandıklarının
O da yetmezmiş gibi
Bizim günahlarımızın
Ne işi var?
Hiç sorduk mu?