Üç Vakit Yalnızlık Şiiri - Şefik Karaman

Yalnızlığımın ayazındayım,
Baharlarıma karalar taşıyorum omzumda
Bir an ruhumu kaybediyorum gecenin bir yarısı
Ve masamdaki saatin akrebiyle irkiliyorum,
Sabah uyanıyorum rüyamdan
Gönül pencereme damlalar süzülmüş.

Bir vakit Nisan …
Yağmurlara tutuşur dizelerim
Gözyaşlarıma karışır mürekkebim
Zemheri ayazı yaşıyorum şimdi
Göğüs kafesime kapattım kendimi
Hücrelerim soğuk duvar..
Sonra prangaları sardım bedenime
Bir içim ayaz,dışarısı bahar
Neyime…

Düşümde ısıtıyorum kendimi
Gitmeden bana son bakışını hatırlayarak
Gri bulutlar arştan indi sineme
Ve vakit yalnızlık üçten geriye..

Gözlerimde tütüyor dumanı
Kara tren tez ulaşıyor gönül istasyonuma
Hicran taşıdığı vagonlardan dökülüyor bir bir yalnızlığıma
Ben gölgemde üşüyorum…

Bütün notalarm hicran Makamında
Gönül telime mızrap da değmiyor
Ve
Vakit bahar
Vakit Nisan
içimde sen..

Üç vakit yalnızlık…

16.04.2019