Üç Tel...! Şiiri - Orhan Şafak

Aslında…
Aslında ben hep seni bekledim sessizce,
Gel dediğinde koşabilmeyi,
Git dediğinde,
Her şeyden geçercesine kendimden kaçabilmeyi.
Özlediğimde, geceme dolunay,
Kaybolduğum sensizlik denizlerinde,
Yakamozum olabilmeni,
Aklıma düştüğün her vakit,
Göğsümün tam üzerine çöküp,
Bir daha hiç gitmeden kalabilmeni,
Ümidi ümit edebilmeyi,
Onlar da kırılıp yerle yeksan olduğunda,
Kendime senli yalanlar söyleyebilmeyi,
Sende yaşamadığımı bildiğim halde,
Bütün kırgınlıklarıma rağmen, sende yeşerebilmeyi.
Aramadığın zamanlarda,
Üç tel saçın ile kendimi teselli edebilmeyi,
Bakışlarını düşürüp ardına çekip gittiğinde,
Ben, gözden ve herkesten ırak,
Kendimden geçebilmeyi istedim.
Neylersin bağlıyım şimdi sadece üç tel saçın ile,
Hayat denen bu bilinmez keşmekeşe.
Gidem desem kopmuyor, kalsam beni tutmuyor.
Ne yapsam, ne söylesem, bir türlü tat dökmüyor,
Kırıldı mı bir kere, kendime bile sözüm geçmiyor.
Senden gayri her şey kalmış bende,
Bir sen geçip gitmişsin, gitme kal derken ömrümde.
Daraldım, bu bitmeyen hüzün denizinde,
Adın dilimi yakar, demlenir hasretimde,
Yaran bir sızı,
Kanar kendi halinde,
Derinlerde bir yerlerde.
Cana değdi o son gülüş…
Korkarım yok bu hasrette,
Ne benden sana,
Ne de senden bana,
Bir geri dönüş.