Üç Ruha Üçüz Tutku Şiiri - Hayrettin Taylan

Seninle hiç üçü bir arada’lardan olamak için içsel bir haza hazın hazırlık sınıfındayım… Sen varsan ben olamadım, ben varsam sen yoktun. İkimiz varsak da mutluluk hiç bizimle sevişmedi. Yok yok biz seninle hiç üçümüz bir arada olamadık.
Boşver, her şey aksın akışına. Bırak! ! acı biz-imle yaşanınca güzel...biz acıyla yaşlanınca güzel.
Su akar yatağını bulur.Aşk saklanır aşkını sobeler.Bilirim her tomurcuk, dalında sallar tutkuyu; ama bilmezdim şimdiye kadar...
ummazdım omurcuklarının ışıl-ışıl,cıvıl-cıvıl bin-bir renk cümbüşü içinde bir bene akacağını.
Uç verebileceği dallarını sallayıp ruhumu elleyip sonra da gelmeyeceğini bilmezdim.
BİZ; gönül kucağında ırmak akıttık sevdalara.Balık tuttu gözbebeklerimiz bakışmalarımızla.Tek başımıza savaştı aşkın zorluklarına karşı.Bu yüzden mutluluk küstü,kavuşmalar,terk etti kalplerimizi. Oysa bırakmamalıydık yaşlı ve yaslı düşlerimizi. Sarıp sarmalamalıydık en acıyan yerlerimiziden, akmalıydık nil çılgınlığıyla. Kanatmamalıydık fay düşenen yüreklerimizi. Gecelerin bittiği bazı zamanlarda, gündüzler başlamışsa keşkelerimizde işimiz zordur. Uyansam da bir rüyamın içinde uyansam, Rüyamı yaşasam; rüyam beni aşsa aşkın aflarına ve Kaflarına.Ruhumuzun penceresinde Kafka okusak.Bazı geceler hiç bitmese de ben bitsem sana.Seni beklemek için yaşadığım geçmek bilmeyen günleri yaşamak hangi geçmenin etkeni.Bense edilgen bir tümcenin sözde öznesiyim.Gizil ve gerçek özne olmak varken.Etkilenişin ve gidişin sözde öznesiyim.Özdeler kırılma
Sevdiğim, sevilebildiğim, yazdığım,yazıldığım, şiir damarım bir de gerçekliğim olsa keşke...Keşke sen bir bebek olsan,bebek halini sevsem bari.Büyümüş ve gitmiş halini sevemedim ki.Alışamadım yanımda hep bir bebektin,ağlarken bebek, gülerken bebek,akışlarda ceylan…Eksik kaldı şimdi yüzümüzdeki tebessüm, nefesimizdeki buğu, tenimizdeki ürperiş,gemlerindeki kuğu, güvenmenin kumruluğundan istifa etmeler ve bir de öksüz ve yetim kalan düşlerimizin düşü…
Büyütemedik o çocuk yanlarımızın masum hallerini. İncindi,incileri döküldü içimizdeki çocuk.İçsel bunalımların bulanık sularından yıkanmıyor senli özlemler.

Ve biz seninle hiç üçü bir arada’lardan olamadık. Çekip gittin ,gitmesi gerekenler gibi. Sen gittin,gitmek senin harcın değildi yazgındı. ama yüreğin benimle değil mi? Sen orada oralığın aralığında ara özlemler peşindesin.Ben burada buralı değilimin değişkenliğinde devrik sevda süvarisiyim.
Kaç sonsuz huydan çıkardım çürümelerimi,seni topladım tutuluş alfabemle.Hangi aşka başlasam ilk harfin ve aşkın ilk harfinden vurulurum.

Hiçbir acının ilişemeyeceği kadar, aşktan,ateşten, kaçış,geliş,kavgadan,zafer ve yenilgilerden,ihanetlerden,aldanış ve aldatışlardan,gerçeğin keskin,soğuk,çelik yüzeyinden ve yalanın ipek tadından ve senin adından anılmak ve payda olmak istemiyorum. Nereye gitsem ne yana çevirsem yüzümü gidişinin öldürmüş yüzün karşılıyor beni resimlerde
çığlık çığlığa sessizliğin sızı türküsünü çalar senden çalmalar bende kalmalar.
yüreğimde hiç susmadan bağıran bir ben var, seni sıvılarına,sivil sevilerine almış.
ve gittikçe sağırlaşan anıların arasında anıların ayna gelmelere…

Sahi sen oralarda özlemedin mi hiç beni. “Gel artık! ..” artırılmış özlemlerine öz bulmadın mı? Söküp atmak istemedin mi hiç o beni silen,o beni öçlerinle bombaladığın kalbini…
Bensiz bakışın buz kesmedi mi, ah’ larında hayat susmadı mı?
Gözlerin takılıp kalmadı mı gözlerimi gördüğü ilk yerde? Titremedi mi sesin, her telefonu eline aldığında her aramada,her kapatmada.
Sen vazgeçilmezlere,sen yeni acılara, sen yeni öçlere,sen beni ahlarımın mezarlığına sen sensizliğe gittin.
Ben de imkânsızlara iman eden utulamayışın ermişi, bir gün gelişinin tutku kentiyim.