Üç Onbir Vardiyası Şiiri - İsmail Akyüz

Hava kapalı yağmur yağdı yağar
kara bulutlar ak bulut üstüne kapanmış mevsim sonbahar
gece sevgilere adanmış yaşamlar sonsuza
fabrikanın paydos düdüğü çalıyor vakit tamam
üç on bir vardiyası bitiyor sırada gececiler var
yağmur kendini boşaltıyor sabırsız bir akışla
karanlık çaresizce tükeniyor aydınlığa
umutlar kuşatıyor çaresizlikleri ömürler kendini

Kapı önleri her zamanki gibi kalabalık
işe gelenler kardeşini eşini sevgilisini bekleyenler
umutla umutlarını körükleyen yürekler
çilekeş hayatlar sıradan insanlar
fabrikanın düdüğü susuyor gece vardiyası başlıyor
yaşam yeniden şekilleniyor onların usta ellerinde
üç on bir işçileri dalga dalga çıkıyor kapılardan
önümden geçiyor birbirinden yorgun bedenler
her biri ayrı bir hayat ayrı bir nefes
sevgi dolu yürekler umut dolu yüzler
kadın erkek genç yaşlı adımlar aceleci
servis otobüsleri az ileride hareket saati belli
bir kaç kişi bildiri dağıtıyor kalabalığın arasında
emperyalist sömürüye bağımsız Türkiye’ye dair
bir genç adam heyecanla sesleniyor işçilere
dudaklarında özgürlük ve demokrasi sloganları
sakalları hafiften uzamış gözleri uykusuzluktan kızarmış
ve saçları oldukça kısa belli ki yeni çıkmış
ama göğsündeki kâğıtları şehvetle kucaklamış
bir ak güvercin süzülüyor karanlığın içinden
güçlü kanatları kara bulutları dağıtıyor
gagasında üç kızıl karanfil kimse görmüyor