Üç öğün göz yaşı Şiiri - Şener Kördal

Bir sabah daha terkedilmiş uyandım
Yine kendime kızgın yine kendime hayrandım
Dudağımda mühürlenmiş sevda yaraları
Kimseye anlatamıyordum yalnızlığımı, yalnızken
Aynam bile kırıktı yüzümü tam göremedim hiç
Beni ben bile bırakmıştım
Bir iki saat sabah gözyaşımı aldıktan sonra koşmaya başlardım
Yanımda dostlarım sokak köpekleri
Onlarla oynardım çocuklar gibi
Boynu bükük mutluluklar saçardım etrafa
Koşu biterdi hepsi bir yere giderdi
Başımı gökyüzüne kaldırır bir selam alır geri dönerdim
Zaman geçmiş vakit gelmişti
Öğle gözyaşımı alıp odamdaki herhangi bir kitabın herhangi bir sayfasından başlardım okumaya
Yine böyle rasgele açtığım kitapta hiç unutmadığım bir söz vardı
Şair ‘hiçbir şey gerçek değilse her şey serbest’ diyordu
O günden sonra hep sorarım kendime ben gerçek miyim?
Değilsem her şey serbestti bana
Yalnız kalmakta yalnız bırakılmakta
Çektiğim onca şeyin anlamı kalmıyordu sorumun cevabı buysa
Sonra yeni aldığım bir kitabın ismi gelir aklıma ‘her şey seninle başlar’ rahatlarım
Hep dediğim gibi suçlu benim kötü benim bu yüzden terk edildim
Akşam olur son gözyaşımı alır uzanırım yatağıma
Yavaş, yavaş gözlerimi kapatır derin bir iç çekerim radyoda çalar
Yalnızlık ömür boyu