Üç Nokta Şiiri - Efe Numan Taştan

Daha önce hiç...

Bilmiyorum,
Nasıl haykırırım?
Konuşmayı bilmiyorken dilim...

Bilmiyorum,
Nasıl ağlarım?
Hiç görmemiş gözlerim...

Bilmiyorum,
Nasıl anlarım?
Yıllardır atmayan kalbim...

Bilmiyorum,
Nasıl yaşarım?
İçime girmemiş nefeslerim...

Bilmiyorum,
Nasıl yanarım?
Terazimde yok günahım.

Bildin mi sen?
Ne tuhaftır sessizlik?
Bin bir çığlık içinde,
Ne ağırdır hissizlik?
Bunca cümbüş içinde...

Bildin mi sen?
Hayat ne gariptir...
önünde upuzun yıllar,
Şafak vakti ufuklar misali.
Oysa ne kısadır yaşam...
Ardında duran yalanlar,
Yatsı vakti geceyi bekler gibi...

Bildin mi sen?
Bir loş bir mum yanıyor uzakta,
Bir gemi üstünde, ufukta,
Gözlerimde parlıyor, sanki ayna!
O mum gibi titremek, karanlıkta...

Bildin mi sen?
Susmak, kahkahalar yükselirken,
Gülmek, kardeşler ağlarken,
Sevmek, dostlar kanarken,
Ağlamak, kimseler izlemiyorken...

Bilmiyorum artık...
Kılavuzu olur mu?
Sırtında rüzgarı olmayan geminin
Bilmiyorum artık...
Sırtında rüzgarı olur mu?
Limanı olmayan gemilerin...

Yalnızca yazmayı biliyorum,
Bir de okumayı...
Ya da yine bildiğimi sanıyorum...(Üç Nokta!)