Üç Mezar, Biri Boş Mezar

Mezarlık,
Üç hecelik bir kelime,
Nice dersler verir okuyabilene
Adına şiirler, ağıtlar yazılmış,
Türküler, şarkılar söylenmiş,
Bu mezarda bir garip var denmiş…
*
17 Ağustos depremi içimizi yaktı,
Binlerce masum insan cansız yattı
Onlarcasını kayıplar kervanına kattı
Ölüm acıdır amma zamanla alışır insan
Lakin ölü mü, diri mi? Bilinmiyorsa,
Yan anam yan! Yan babam yan…!
*
Yağmurlu havada
Gülen, ağlayan belli olmuyor
Dünya da iyiler kadar,
Kötüler de bulunuyor.
17 Ağustos depreminde,
17 yaşında bir genç kız,
Depremden sonra görüldü
Ama bir daha bulunamadı,
Sağ mı, ölü mü? Anlaşılamadı.
Dumanlı havayı bekleyen,
Fuhuş sektörünün mü,
Yoksa organ mafyasının mı
Ağına düştü…Kaygısıyla,
Yanıldı, tutuşuldu…
Allah’tan ümit kesilmez diye,
Boy boy resimleri bastırılıp,
Resmi kurumların kapısına,
En işlek caddelere asıldı
Gözler daima yollarda,
Kulaklar hep telefonlarda kaldı.
Ama nafile…Bir türlü bulunamadı
Maalesef, deprem sonuç raporuna
KAYIPTIR ibaresi yazıldı
Ana yandı..! Baba yandı…!
*
Umutlar yavaş yavaş tükendi,
Yaşasaydı bir yolunu bulup,
Mutlaka eve gelirdi denildi.
Belediyeye müracaat edilip,
Bir mezar yeri temin edildi.
İçi boş olan mezarın,
İki ucuna taş dikilip,
Üzerine künyesi yazıldı…
Mezarın boş olduğunu bile bile,
Mezar taşında ki ismin hürmetine,
Günde üç öğün ziyarete gelindi.
Ana ağladı… Baba ağladı….
*
Marmara depreminden sonra,
Üç türlü mezar çıktı ortaya,
Sahibi olanlar, sahipsiz olanlar,
Birde sahibi olduğu halde,
Kayıp listesinde olduğu için,
İçi doldurulamayanlar…
Sadece adresi belli olsun diye,
İki mezar taşından ibaret
Ancak içi boş mezarlar…
Ziyarete gelen ana, baba,
Boş mezar başına oturup,
Keşke ölüsü olsaydı deyip,
Birde bunun için ağlar…
(12.07.2010-05.15)