Üç Mevsimlik Doğuş Şiiri - Gülden Işık

İlk doğuşum,
Bir çocuğun ağzından çıkan süt kokulu nefesti.
Rüzgârla aynı dili konuşurdum,
Taşlara yüz çizdim, bulutlara isim verdim.
Her şey bana aitti,
Bir ağacın gölgesi bile.
Dünya sabah kokardı,
Ve ben inanırdım...
Hiçbir şeyin bitmeyeceğine.

İkinci doğuşum,
Bir genç kızın yangınıydı.
Ateşin dilini öğrendim,
Yandım, yandıkça korlaştım.
Aşklar geçti, uhdeler kaldı..
Sözcükler büyüdü içimde.
Kendimi biçtim her kelimede
İzlerm derin, acım taze.
Zamanı tutmaya çalıştım,
Avuçlarım dikenli telde..

Üçüncü doğuşum,
Zamanın kırık düşlerinde aranır.
Ellerim buruşur, dermanı tutar.
Biraz ışığı, biraz gölgeyi.
Artık acelem yok.
Sessizliğin de konuştuğunu bilirim.
Küllerimle çiçek ekerim,
Kendime bir mezar değil, bir bahçe kurarım.
Yüzümde yılların çizgisi.
Rüzgârda çocukluğumun sesi.
Ve bilirim;
Hayat, üç mevsimlik bir nefes.
Her nefes, yaşamın ta kendisi.
Her bitiş,,
Bir başka başlangıç hevesi