Üç Metre Beze Hasbıhalimiz

Gözlere toz kaçmış, belki soğuktandır buğulanmış.
Sis çökmüş umutlara, saçlara çiğ taneleri düşmüş.
Islanmış kirpikler, mahzun kalplere hançer olmuş.
Yeşil gözler nemlenmiş, kan sızan pınarlara dönmüş.

Kan damlamış toprağa, gönülden bir can düşmüş.
Bülbülün nağmesi, öksüz yavrunun ağıtına dönüşmüş.
Yel vurmuş, ayaz çalmış! Dalındayken yapraklar solmuş.
Toprak kucak açmış, sarmış ayrık otları, mezarını örtmüş…

Bir ateş ki; sönmüş alevleri özü kalmış, kül tutmaz.
Ol közdür ki, içten yanar, su dökersin kar etmez.
Bir kapanmaz yaradır, tabipler de pens atmaz.
Her nefeste kanar, ince ince bu hicran yarası…

Eser kar, tipi, kışın soğuk ayazı içime sinmiş.
Kurtlar, kuşlar üşümüş benimse, hislerim donmuş.
Gündüzlerim karışmış, baharların yerini kışlarım almış.
Kalan yıllarıma don vurmuş, kolum kanadım kırılmış.

Zemheriden kurtulup baharım gelse de, çiçekler açmaz.
Viran düşmüş yurdum, ocağım yansa da, bacası tütmez.
Bir hasrete düştü gönül, ayrılık türküsü dilimden düşmez.
Artık dünya benim olsa kar etmez, üç metre beze hasbıhalimiz.