Üç Mayıs Şiiri - Durmuş Kaya

Sütgölü’nde sulardım atlarımı
Meraga göklerinde türküler söylerdim
Kuğular ay ışığında
Nazlı nazlı yüzerken
Almıla’nın gözlerinde harlı yıldızlar vardı
Almıla yanardı gökyüzünde
Gelir içimde kanardı..

Benim o zaman Buraklardan
Kanatlarım vardı
Ay ışığına sarıp yüreğimi
Taklamakan çölünü aşardım!

Kültigin bakışlıydı bala canlarım
Dedem Korkut gönüllüydü!
Delişmen aklım
Nerde bir gül görse konardı
Gönül göklerimde
İşte o yüzden,
Gök Tanrı’nın muştuladığı
Çoban yıldızları yanardı.

Ötüken dar gelirdi düşlerime
Maveraünnehir sıkardı yüreğimi
Taşkent, Buhara sıkardı
Durup dururken aklıma takılırdı Semerkant
Çin seddinden Kürşat`ları çağırır
Malazgirt`e koşardım
Alpaslanlarla…

Selahaddin Eyyubi`ler
Kılıçaslanlar destanlaşırdı,
Miryakefolon’lar gelirdi ardından
Ay ışığı üstüne…
Gül üstüne sevdalarım vardı...

Sonra İstanbul,
Bizans’ın nazlı, gizemli kızı
Peygamberler peygamberi aşkına
Almıştı aklımızı!

Afşın Akdenize kılıç sallardı hırsından
Nuh`un gemisine özenirdi Çaka Bey!
Kutalmışoğlu Süleyman Şah
Çatlatırcasına sürerdi atını
Atını ay’da sulardı..
Atlarımızı ay’da sulardık…
Çılgın Haçlı’ların öfkesi bozkırı sararken,
Sarhoş salyaları kirletmesin diye ırmaklarımı
Gökyüzüne asardım bayraklarımı…

Ay ışığı benim gözlerim olduğu için
Türkmen denilirdi yiğitlerime
Önce Mevlana’larla gelmiştim,
Yunuslarla...
Hoca Ahmet Yesevi pirim
“Kızılelma orada” diyordu,
Ve onun gönderdiği
Doksan bin kişilik bir ordu
Haçlı’yı yordu;

Ki, o nazlı hırçın gizemli kız,
Rüyalarımı süsleyen yıldız
Konuverdi avuçlarıma…

Boğazın masmavi sularını
Davudi ezanları kuşanmış
Minareler sardı…

Zamanı esrik sevdalarla kucaklayan
Ertuğrullardı...
Osmanlardı…

Benim, gül yüzlü sevgili uğruna
İşte böyle sevdalarım vardı…

Şimdi süklüm püklüm
Avare geziyorum bu çağın lanetli çarşılarında
Sönmüş yüreğimin seğriyor sıcaklığı
Gül üstüne söylenen türkülerin sıcaklığı
Kutupların karına bürünmüş ısıtmıyor
Benim sevdalarım beni yansıtmıyor aynalarda
Benim aklımı emzirmiş al benili seraplar
İtler bile alay eder olmuş benimle…
Ne sağım solum kalmış, ne önüm arkam
Ne haşmetinden çağların ürktüğü hırkam,
Ne bir yol, ne bir yön!

Haykıran yırtınan sesler var bir yerlerde seçemiyorum
“Ey Türk titre kendine dön! ”
En azgın zindanlardan,
Seçsem anlayamıyorum...

Çanakkale’de Sakarya’da çağlayan kan
Boğuyor her gece bulaklarımı

Karadeniz çırpınıyor …
Fırat Dicle ağıtlara gömülmüş,
Neron`lara yar olmuş Mezepotamya
Ben tıkamışım kulaklarımı
Tanrı Dağı imbatlar gönderiyor Erciyes’e Ağrı’ya
Allahuekber dağları yanıyor kahrından
Nicedir ki cevabım yok çağrıya!

Almıla’yı özlüyorum
Almıla hilal kaşlarını çatıyor
Gözlerinden mızraklar yağdırıyor üstüme
Damarlarımı kanatıyor…

Kollarım ufuk çizgisinden uzun
Dağlardan kalın zincirlere bağlı mı sanki
Uzatamıyorum,
Kavuşamıyoruz hasılı
Gidip yıldızların koynunda yatıyor!

Neden bilmiyorum eskisi gibi
Hiralı düşler kuramıyorum,
Neden bu çağın cinnet çarşılarında
Tanrı Dağı duruşunda
Duramıyorum?

Gün seli düşler bozkırlarda heba olup giderken
Yıldırımlar bulut bulut geçiyor üzerimden
Yağmur getirmiyor
Yağmur yağsa bile sahralarıma
Sütgölü’mü dolduramıyor eskisi gibi
Kuğularımı da vurmuşlar napalm silahlarıyla
Atomlar göndermişler beni uykulu diye
Fosfor dalamış yüreklerini
Balacanlarımın…
Asitanede
Ayasofya’da
Bir mengeneye kıstırmışlar gözlerini
Sultanlarımın…

Ama bu bir rüyadır biliyorum
Ey sevgili savur saçlarını
Sevdalarımın rüzgarında
Gün akşam olmadan geliyorum…

yitikozan