Üç Köprü Bir Şehir Şiiri - Mesut Özdemir 3

İstanbul’da üç köprü vardır,
üç ayrı zaman gibi uzanır Boğaz’ın üzerine.
Biri geçmişin suskunluğu,
biri bugünün aceleci adımları,
biri yarının ağır vaadi gibi…

Birincisi,
sabaha karşı uyanır martı sesleriyle.
Pasında yılların hikâyesi vardır,
ilk vedalar onda yaşlanmıştır.
Bir el sallayış,
bir “belki dönerim” umudu
en çok onun orta yerinde asılı kalır.
O köprüden geçerken insanlar
gençtir, cesurdur,
hayatın bu kadar kırılgan olabileceğini
henüz bilmezler.

İkincisi,
daha geniştir, daha kalabalık.
Altından akan suda
binlerce düşünce birbirine çarpar.
Arabalar korna çalar,
hayatlar birbirine sürtünür.
Bir yakadan ötekine taşınan
yalnızlıklar vardır bu köprüde.
Kimse kimseye bakmaz ama
herkes biraz kendini arar karşıda.

Üçüncüsü,
şehrin en yüksek yerinden bakar İstanbul’a.
Rüzgârı serttir,
geçmişi ve geleceği aynı anda görür.
O köprüden geçenler
artık bilirler:
Ayrılık da var,
kayıp da,
kabulleniş de…
Ama yine de yürürler,
çünkü İstanbul’da durmak yoktur.

Üç köprü de
aynı suya bakar aslında.
Aynı Boğaz,
aynı dalga,
aynı sabırsız akıntı…
Ama her biri
başka bir insanı taşır.
Biri aşık eder,
biri yorar,
biri olgunlaştırır.

Gece olunca ışıkları yanar,
şehir aynaya bakar gibi seyreder kendini.
Üç köprü,
üç çizgi gibi çeker İstanbul’un kalbine.
Ve şehir der ki:
“Beni anlamak isteyen,
bir yakadan ötekine geçsin.
Ama bilsin,
her geçişte
biraz daha değişecek.”

İstanbul’da üç köprü vardır,
sadece yolu değil
ömrü de bağlar birbirine.