Üç Kırık Kalem Şiiri - Mehmet Bildir

Üç Kırık Kalem

Önce kalemim kırıldı,
bir cümlenin tam ortasında,
yarım kalmış bir haykırış gibi
sustu kelimelerim.
Sonra sayfam büküldü,
bir hayalin omurgası gibi çatırdayarak...
O an anladım;
kelimeler değilmiş konuşan,
benmişim.

Ve ben konuşurken,
uzaktan bir keman
göğsüme değen bir ağıtla ağlıyordu.
Telleri yorgundu,
her notası bir veda
bir iç çekişin yankısı gibi dolanıyordu
Sisli bir gecenin sokaklarında.

Vaktim azalıyordu.
Zaman bana ait değildi artık.
Azaldıkça dökülüyordu içimden
çocukken sakladığım her kırık düş,
her susuşun altına gömdüğüm feryat...
Bir ağaçtan koparılmış,
köküyle birlikte sökülmüş bir yalnızlıktım ben.

Beni saran
sadece bir karanlık değil,
hasretten yapılmış bir doğaydı.
Kağıt, ağacın ruhuydu.
Kalem, o ruhu konuşturan ses...
Ve keman?
Kırılmış her duygunun notaya dökülmüş mezar taşıydı.

Anlatamadım.
Çünkü insanlar gözlerime bakıp geçtiler.
Sözleriyle kırdılar,
sessizlikleriyle parçaladılar beni.
Bir cümle söyleyen olmadı,
bir damla su veren çıkmadı.
Sustum.
Ama sustuğum yerden yankılandı içim:
"Ben buradaydım!"

Kalem kırılırken kanayan bendim,
sayfa bükülürken çatlayan kemiklerimdi.
Keman ağlarken
aslında ben içimde
bir ömrü gömüyordum sessizce.

İhaneti gördüm
bir kadının gözünde asılı kalan bir adam gibi...
Korkuyu hissettim,
hiçbir kelimenin tarif edemediği bir karanlıkla.
Ve sonunda
dünyaya susmaya karar verdim.

Gök gürültüsüne değil,
göğün sessizliğine baktım.
Son nefesimde
yanımda sadece üç şey vardı:
Kırık kalemim,
bükülmüş kağıdım,
ve ağlayan kemanım.

Son kez seslendim:
“Ben öldüğümde, onları da benimle gömün.”
Çünkü ben,
canlı bir doğada
aşık olduğum üç parçayla yaşadım.
Ve onları içimde taşıyarak
sessizliğe doğru göçtüm.

Ve Mezar taşıma şunu yazın:
"O bir adamdı,
kelimelerle yaşadı,
ve kalemini kıran dünya oldu.
Onun kalbi bir kağıt gibi büküldü,
ve en çok da bir kemanın iç çekişinde sustu."

Mehmet bildir
16.07.2025