.........Üç İhtiyar Şiiri - Mehmet Nalbant

Üç ihtiyar oturmuş bir çeşmenin başında
Selam verdim oturdum kulak verdim sohbete
İkisi hayli geçkin biri normal yaşında
Doğrusu doyulmuyor böylesi muhabbete

İçlerinden birisi ’yahu bu ne iş dedi’
Ellisinde her türden derde griftar oldum
En fazla yetmiş derken yaş oldu seksen yedi
Hep çalıştım didindim yeni emektar oldum

Genç kalmanın sırrını anlattı en dinç olan
Dünyevi hırslar ile kendini sınamamış
Sâdık dostları varmış, dedi; ’gerisi yalan’
Hem okumuş hem yazmış bu yüzden bunamamış

Üçüncü ihtiyarın bayıldım sözlerine
Elli yaşına kadar yaşlılarla konuşmuş
Tecrübeler edinmiş bakınca izlerine
Her attığı adımda hep onlara danışmış

Ellisinden sonrası gençlerle dostluk kurmuş
Bakmış ki ihtiyarlar türlü hastalık söyler
’Yeter bu kadar’ deyip; hemen rotayı kırmış
Gönlü yaşlanmayanlar ihtiyarlığı neyler

İzin isteyip kalktım üç çınarın yanından
Anladım ki en güzel gençlik ihtiyarlıkmış
Nice dersler alınır ömrün her bir anından
Onlar ile dost olmak büyük bahtiyarlıkmış

Şair ağam ne dersin elde mi kocamamak
Ne güzel yer içerdin hayır kalmadı dişte
Heder ettin yılları mümkün mü acımamak
Yokuş bitti, düz bitti, şimdi sıra inişte..