Üç gündü üç adımda bitti

Üç gündü üç adımda bitti
Güldük, eğlendik ömür yitti
Basamaklarını ağır ağır çıktı
Tam 79 basamak çıktı, yoruldu
Geçtiği yollardan misk kokuları yükseldi
Zamana kök salmış bir ağacın gövdesiydi
Dallarıyla sarıldı yokluğun var oluşuna
Güç gerdi gövdesinde dolaşan damarlarındaki kanla
Nice kuşlar nemalandı gölgesinde
Yaprakları sardı öksüžün boynunu
Ona sığınan ne yandı ne üşüdü
Gözlerinde yıllanmışlık , avuçlarında acı vardı
Tebessümü eritirdi gönül dağlarını
Yıllar bir tesbih gibi dağıttı onu fakat o yılmadı
Hep tek parça durdu hayata
Kollarının altına güneşi aldı
Aydınlık saçtı onca sübyana
Üç gündü üç adımda bitti
Saye'si yok oldu şehrin
Kuşlar terledi
O gün hiçbir tırtıl kelebek olmadı
Zamana kök salmıştık gövdemizden vurulduk
Koca bir çınarı ellerimizle soyduk
Ellerimizle diktik toprağın kucağına
Bir çiçek açtı avuçlarında sonsuzluğa kök saldı
Zaman bir bezirgan
Yıktı geçti koca çınarı
Boynu bükük bıraktı o devasa dallarını
Sonbahar da yaprak döktü kim bilebilirdi
Kışa bu son soyunuşuydu
Üç gündü üç adımda bitti
Haneyi yasa boğdu
Okyanus aktı gözlerden
Koca çınar el salladı giderken
Hatırlatmamak için hep unuttu
Boğazına kadar çığlığa boğuldu kimi zaman
Avazina kadar sustu
Acıları içine bozuk bir musluk gibi gün gün damladı
Sustu , her şeye olduğu gibi
Dallarımız kururdu dudakları kurusa
Bir ah dese yığılırdı onca yaprak yere
Koca çınar sustu , içine içine sustu
Bir eylül akşamı son kez sustu
Koca çınar sonsuzluğa doğru sustu
Ne saye kaldı ne rahat
Zamana kök salmış bir çınar gövdesinden vuruldu
Başladığı noktaya sonsuzluğa doğru uçtu
Dallarımız kırıldı yapraklarımız döküldü
Avuçlarından tuttuk bindirdik tahta ata
Ve uğurladık yağmurlarla toprağın kucağına
Üç gündü üç adımda bitti
Koca çınar göçüp gitti
Diğer alemde yeşermen dileğiyle
Her şey sayende
Mutluluk
Huzur
Aile ,sayende
Şimdi saye'siz
Yanlız
Öksüz...