Üç dost ve kül Şiiri - Fırat Öncü

Gecelere vurur dururum
Sebebim mi geceler diye
Böyle gelir böyle geçer mi diye

Çek içine cigarayı
Ciğerlerin bayram mı eder?
Yanar mı?
Külüm savrulmuş
Diyarbekir'e...

Yaralanmışım iki dostun attığı külden
O küller kavga külleriydi
O küller bağırma,yakarış,isyan külleriydi
O küller yaşama,gençlik,çocukluk külleriydi
Ne oldu bu üç dosta?

Nerde kaldı o maçlar,o heyecanlar?
Kızlara ilk kez laf attığımız günü hatırlarım
Bir domates gibi kızarıp birbirimize tokat atmıştık...
Kavgalarımız vardı biz bir can, bir yumruktuk
Maçlarımız vardı,vay be ne maçlardı!
Bir tavşan gibi kıvrak ve hızlı oynardık...

Ayrıldık şimdi
Her birimiz bir tarafa
Yılda iki ay görüşüyorduk
Eskiden her saat birlikteydik...

Hatırlıyorumda
En büyük dostumuz
Biz eve gitmeye hazırlanırken
Hep bizle dalga geçerdi
Siz büskivi çocuğusunuz diye
Ve bizde gururumuza yediremezdik
Karayolları caddesinde oturur,konuşurduk
Sıkıldığımız zaman
Hemen topu caddeye atıp
Arabalarla orta sıçan oynardık
Tehlike vız gelirdi biz tehlikeyi severdik

Gerçi binaya ilk geldiğimiz zaman
Yani çocukken,ilkokuldayken....
Mahallenin çocuklarından top ve mekan için
Çok dayak yedik...
Ama olsun
Biz beraber dayak yedik
Biz beraber kavgayı öğrendik

Şimdi yılda iki ay görüşüyoruz
Eski heyecan yok olmuş
Ama biz yine sonsuz dostuz
Üçümüzde eşkiya gibi sakal bırakmış
Üçümüzünde elinde cigara
Dumanla savrulur dururuz...

Ne oldu diye bize
Hiçbirimiz soru sormaz
Fakat bir zamanlar bize kavga öğretenlere
Şimdi biz daha iyi öğretiyoruz

Üç dost yanıyor ayrı ayrı
Ve herbirimiz istemeden de olsa
Birbirimize kül savuruyoruz

Ben dostların attığı külden yaralandım
Ve bir anıydı,bir hatıra
Eskisi gibi olur
Belki daha iyi
Ama çok zor

Dost savurma külünü bana,sen yanma
Külün acı veriyor
Sanmaki seni sevmediğimi
Külünü de savurma,yanma da
Yakma beni
Zaten bir volkan gibiyim...