Üç-Beş-Yedi Şiiri - Ali Pınarevli

Bırakıp gitsen de gözlerimde kaybolmuş hüznü,
Elim dahil her yerine bulaştırdım bu güzel günü,
Nereden geldin bilmedim,ezberleyemedim yüzünü!

Senden korkar gibi otursam da bu kantinin taburesine,
El pençe divan durdu kelimeler,kanarken o sakin sesine,
Ne zamana kadar sürecek dedirten meraklı cümlelerine,
Deli bir sarhoş gibi bakmak yanlış, hem de çok yanlış!
Endişe etmeden düşen sözünden sonra günler sararmış.

Tek,bir tek sözün ağzından çıkan kölesidir akl-ı ziyanın,
Unutmak ve sen yeni umutlarla beklenen hayat gitarının,
Telleridir,denizde boğulmadan çırpınan kollarıyla şu anın,
Umursamazlığı ama gel gitleri,kopmayışı ama huzurudur.
Konuksuz şaşırmaların resminden ayırma beni,bir kez dur!
Loş odaların sessizliğine yansır o zaman kimsesizliğim,
Uzun geceye isyan düşer, kim dua eder sana,söyle kim?