Üç beş satır… Şiiri - Sibel Maral

Özlemek zorlamıyor
Sadece zaman, daraltıyor sabrımı
Suyun akışı gibi duru aslında düşüncelerim
Ay’a uzanıyor sessizliğimin yankısı
Gözlerini kapatınca,
Zihnin, seni, başka bir dünyayı görmeye zorluyor
Malk-mülk kağıt para
Fikirler bozukluk
Hayat, altın bir külçe
Konulmuyor yastığın içine
Gittiğin yolda seni durduran nedir?
Kader dediğin aslında, ilerlemeni sağlayan cesaretindir
Cesaret, hep başarı mı getirir
Verdiği başarısızlık bile olsa
Sana kazandırdığı hayat dersidir
Öfken mi var
Bırak …
O seni hayatta tutmasın
Olmuyorsa da…
Sadece ayakta tutsun
Çaresizliğin, bu kadar mı güçlü
Oysa!
Özlemin böyle yakmalı ortalığı
Senden giden sadece, bir damla gözyaşı olmalı
Düştüğünde, kurşun gibi delmeli
Sildiğinde, pas lekesi bırakmalı ellerinde…
Ağlamak kadar insani,
Susmak kadar bedeni zorlayan, var mı başka bi şeyler
Amacın mı yok; milletine dön
Hedefin mi yok; kendine acı
Biliyor musun; insan kendine acıyınca,
Hedef belirliyor boş umutlarına
Umut gerçeğe yol alırken
Karanlığın gölgesi bembeyaz, dolaşıyor duygusuzluğumun çıkmaz sokaklarında
Benden bu dünyaya ne kalacak diye, merak ediyorum doğrusu
Tarih beni yazacak mı acaba
Ama…
Niye yazsın ki!
Katliamlar yapmadım…
Adaletsizlikle hükmetmedim…
Altı üstü; üçbeş satır yazdım, çizdim bozdum…