Üç Beş Nöbeti Devam Etmekteydi

Kirlenmiş dünyanın pis pasaklı işçileriydi onlar
Öteye beriye bakmadan kirlettiler yaşamları
Temizlemeye çalıştıkça kendi hayatlarını
Gün akşama döndü ve baktılar ki gelmiş gece yatma vakti
Korktular korktular çok korktular
Ve çökünce göz kapaklarına uyku
Artık korkunun ecele faydası olmadığını anladılar
Yanakları düştü önce yastığa
Yumuşaktı yastık ama duyumsayamadılar
Ama kaçınılmazdı korkulan uyku
Direnseler de uyuyakaldılar
Aynı saatlerde
Arka sokakta belki
Beklide bir başka kentte
Biri kimbilir birileri vardı
Gece bir üç ve hatta
Üç beş uykusuzluk nöbetini tutan
Sokağın arkası mavi
Şehrin başkası beyaz bembeyazdı
Bulutlu bahar gökyüzleri gibi
Ve gecenin kör karanlığına inat
Tınılarken gitarın bir teli bir diğerine
Kirlenmiş dünyanın pis pasaklı yürekleri
Umarsızlıklarından beslenen damarlarında
Gün ışığında yaptıklarının hesabını
Uyku hallerine bir kabus gibi çöken
Uyanmaya çalıştıkça gözlerini açamadıkları
Bağırmaya çalıştıkça seslerini duyuramadıkları
Bir karabasanın yarı ölüm halindeydiler
Bir üç nöbeti bitmiş
Üç beş uykusuzluk nöbeti devam etmekteydi
Biri kimbilir birilerinin
Kalemin ucuna düşen
Son kelimeleriydi:
“Uykusuzlukta görülür aslolan
Hayal de meyal de yok çıplak göze
Gerçek gerçeğe bakmayı bilen
En güzel ve bal kıvamında gözle
Düşü gerçek kılabilen yürekte”