Üç bebeli koca dana Şiiri - Ahmet Elmalı

üç bebeli koca danaydın sen yiğidim,
yetim mi kaldın.
yakışık almazdın ya hani önceden,
her çığlığında güne.
hani nerede şimdi efeliğinin sureti,
yamacın bomboş.
yanağındaki tuzun mu kaldı,
saçlarının kiri mi asıldı kadere.
kollarındaki amele yanığın mı,
tek tük dişlerin mi aç hayata...

satır satır döşerdin,
kara kalemini kesekağıdına deminen.
işlerdin ilmek ilmek,
kelimeleri gazete yastığına çileden.
sigara parmağın iyice sarardı,
soluk yüzlü bebelerin gibi.
kömür karası baharına,
doğmadı işte dolun ay,
güneş amma da içli.
sakladığın çerezlerin
dişlerine kini ne de arttı.
artık kırılmaz..
bu hayat sana dar be yiğidim,
uslan de yine de uslanmaz..

küsme sen,
küsme bebelerin sana bakar,
belki kış baharlar sunar..
açtığın yaralar derin olsada,
hayat son mermisini,
sanma hep sana mı sıkar..
kaçtığın kalplerde asılı duran,
yanağından akan tuzlarla da yanar.
zamanı da saklasan ne fayda,
derelerden biçare kansan ne fayda.
bebesi yırtık pırtık kalan hey koca yiğidim.
uyanıp kalksan sabaha,
közler, korsuz değil zannetme,
ciğerinde yangın,
saklı bahar sızlasanda..

yersiz yurtsuz kaldın koca dana,
kalk ama yeni güne de sulanma,
şimdi değil baharın,
belki yarına taşınacak da aklanacaksın ama
yedi değil yetmiş doğdun sen,
uyan,
bebelerinin gözyaşına sığınma...
üç bebeli koca danasın sen,
sustur ağıtlarını,
seslerini artık çıkartma,
yandım,
yandım diye ele güne bağırtma...