Üç Adam Şiiri - Oğuz Altun

başarının peşine takılmak, ne olursa olsun rakipler içinde önde olmak, önder olmak, değişmek, değiştirmek, biçimlendirmek… ve bir gün bunların boş olduğunu fark etmek… en nihayetinde hidayete erip ışığın peşine takılmak, ışığın peşinde yeni ışık taneciklerini sürüklemek ve bir noktada bütün spotların kendi üzerinde olduğu yanılgısına kapılmak, ışık olma yolundan sapıp, ışık olduğunu sanmak… ve ışığın azaldığını hissettiğinde spotların yeniden üzerine çevrilmesi için çabalamak, çabanın yetersiz olduğunu fark ettiğinde kendi içini yiyen kurtlara dönüşmek… bu sanırlara kapılmış bir yıldızın kayışını izlemek hem de evimizin içinde renkli ekranlarımızdan… halbuki o güneş gibi sonsuz ışığı olan bir yıldız olabilecekken, kendi kendini yok eden göktaşından bir yıldız olmayı seçti… o çocukluğumun yıldızıydı son 10-15 yılında atmosferde dağılışını gördüm hem çok hızlı… doğa bu yıl hiç olmadığı kadar cömert, topraktan, havadan can içinde canlar fışkırıyor… ilk defa memleketim dağlarında bir karaca, birkaç kurt yavrusu gördüm paytak paytak yürüyen… bu öyle bir filiz ki, tamam her şey bitti derken yeniden seni sımsıkı sarmalayan düştüğün yerden kaldıran… mesele ne biliyor musunuz? Bir şeyi değiştirmek, biçimlendirmek, kendine yontmak, devrim falan filan değil… bunların hepsi zırva… mesele doğaya yakın olmak, her ne olursa olsun ona müdahale etmemek, olduğu gibi kabul etmek ve senin o mekana olduğun gibi kabulünü beklemek sadece… o ne verirse almak ne azını ne fazlasını… doğa verirse beslenmek büyümek vermezse sessizce kabullenmek ve yeni hayatlara izin vermek… heal the world make it a better place for you and for me and the entire human race… bence sadece kendin için değil, sadece insanlık için de değil, doğanın bir parçası olmak ve nihayetinde ışığın kendisi yani doğa olmak için…