Üç Şiiri - Rubin Selber

beni dinlemek zorundasın,
çünkü kırılan her şey ses çıkarır
tiz ve ince

yokluğumu ve varlığımı birbirine karıştırmıştım
olmayan çok fazla şeye inanmıştım
-bir filin sırtında uzaya gidebileceğime
ellerimle aç kalmış her çiçeğe su bağışlayacağıma ve kalbine

benim senin için kaçırdığım trenlere - sen aceleyle - başka biri için
koşarak, bir hevesle binmiştin
ihanetini unutmadım. ihanetini unutmadım
ve denizin altında her cam parçasına
bir bir yerleştirdim. acıyı anlasınlar diye, seni anlasınlar diye
ellerimi kimsenin bilmediği cam sürahime koydum
bana dokunacaksan onları unut, dedim herkese
çakıl taşlarıyla vuruyorum ellerimi, çarmıha geriyorum, ateşe atıyorum
ellerim diyorum ve ellerime bakıyorum hep
ben bu ellerle dikmiştim tüm acıları
seni bir yerlerde arayıp kesikler içinde göğsümün ortasında bir yere
seni kimse sevmezken tam göğsüme
işte bu ellerle.

acele etmeliydik biliyorsun. ya hemen bir şarkı söylemeliydik
ya da uzak bir kara parçasını silmeliydik hafızalarından kuşların
bu kadar kötü olamazsın diye geçirmiştim içimden
şarkı söylemedin
solumdan göç eden kuş sürülerinin uçuşlarını izle

gözlerindeki kara lekelerle tam gözlerimdeki kara lekelere dokundun
haberin yoktu belki ama beni kirpiklerinle öldürdün

kendimi tutup atamıyorum
kabuk tutan her yanımı soyuyorum ama aşkı tutup
fırlatamıyorum ayaklarının altına. her şeyi ezmeyi ve
vazgeçmeyi bilirsin her şeyden diyemiyorum
ruhunu nasıl gömdüysen her adımına cehennemin
al bunu da göm diyemiyorum

şimdi sesini kıs hayatın müziğinin
beni görmek istiyorsan karanlığa bakacaksın