Üç Şiiri - Volkan Bingöl

Üç kişiydik
Hasretle beklerdik güneşi
Kapı kapı dolaşıp şeker toplardık bir torbada
Bir cepte biriktirirdik harçlıklarımızı
Oyuncaklar ile aramızda duran cama, aynı el izlerini bıraktık.
Ve üç çift gözle baktık. Özlemle! ..
Demir topladık, kablo yaktık! ..
Çocukluğumuzu hurdacıya sattık.

Eflatuni aşklarımız oldu
Hep o insanları sevdik ve bağlandık
Çektiğimiz acılar onun içindi...
Hüzünlendiğimiz ve mutlu olduğumuz anlar...
Saçmaladık aynı anda
Küfür ederken bile aynı...

Evden kaçıp gece ile takılırdık
Çok sevdik sessizliğini, ıssızlığını! ..
Paylaştık yalnızlığını
Biz üç kişiydik
Gecelere eşlik ederdik.

Yemende başlardık hep içmeye
En sağlam masasında yudumladık gençliğimizi
Bir türkü ve bir hikaye ile asıp yüreğimizi güle
Ağlardık yine birlikte
Hoş sohbetle karışık çayımız demlerdi kanımızı
Bir an susup
Ali askere bıraktık konuşmayı
" Ben hep on yedi yaşındayım /
Her ayak sesinde ürperirim /
Demir kapının her açılışında göğsümün kafesine sığmaz yüreğim /
Her türlüsünü tattım ayrılıkların acıların/
Her şeye biraz alıştım... "

Ürperirdik her ayak sesinde
Göğsümüzün kafesine sığmazdı yüreğimiz
Her türlüsünü tattık ayrılıkların acıların
Her şeye biraz alıştık...

Karıştırdık günleri
Gece ile gündüzü karıştırdık
Altını üstüne getirdik zamanın
Aynı dua ile uyuduk
Aynı rüya ile uyandık
En derin karanlıklarda doldurduk boşluklarımızı
Hayatlarımızı harmanladık
Daha öz olsun diye
Daha üç olsun diye
Ve (da) hası olmasın diye...

(Şiir güncesi " Şiir tadında yaşamak. ")