UB-100 Yapayalnız… Şiiri - Mehmet Çoban

Arkadaşım doğa ile
Koyu bir sohbete dalmıştık

Oradan buradan
Konuşuyorduk! ...

Esip geçen rüzgâr
Başından geçenleri
Anlattı yolculuğunda
Türlü hikâyeler vardı
Anlattığı hatıralarında
Acıları hep çoğunlukta
Güzel olanlar vardı arada

Yaprak, kuş arkadaşıyla
Sohbetini anlattı bana
Çok ilginçti kuşun hikâyesi
Bir avcı düşmüş peşine
Elinde silahı, arkasında köpeği

Kuş,
Yaprağa demiş ki,
Çok zor kurtuldum
Acımasız avcının elinden
Aklına şaşarım insanın
Yahu neremi yiyecek benim,
Neyim var ki, ne budum, ne etim? ..

Acıyla güldüm hikâyeyi duyunca
Gözüm takıldı uzakta uçan kuşlara
Ne de güzel oynaşıyorlardı havada
Hangi canavar kıyar onların canına?

Yerdeki çiçek gülümsedi
O da bir şey mi dedi
Dün buraya birileri geldi
Biri oğlan, biri kızdı
Güle oynaya eğleniyorlardı
Oğlan arkadaşımı kopardı
Ben kendimi zor kurtardım
Oğlan çiçeği kıza verirken
Arkadaşım ağlıyordu,
Dalından kopmuş giderken
Korkudan dondum kaldım
Beni de koparacak sandım
İyi ki koparmadı beni
Çok özlerdim ben ailemi

Hikâyeyi duyan,
Yerdeki, solucan, karınca
Böcekler başladı anlatmaya

Kimi insanların arkadaşlığından
Kimi insanların canavarlığından

Söz ettiler durmadan
Onlarla birlik olup
Kızdım bütün insanlara
Utandım insan olduğuma

Oradan akan su,
Bir yandan şarkı söylüyordu
Bir yandan bize gülüyordu
Suyun hava kabarcıkları
Böceklerle şakalaşıyordu

Ohooo… Keyfe bak keyfe
Bir yaprak yüzüyor keyifle
Bir böcek binmiş üzerine
Böcek katılıyor suyun sesine
Şarkı söylüyorlar birlikte

Dalmışım doğayla sohbete
Şaşırdım hangisini dinleyeceğimi
Susun dedim onlara, sırayla
Sırayla konuşun benimle
Söz verdim sırayla onlara
Tam dalmışken konuşmalara

Arkamdan bir ses,

Hey.. Ne yapıyorsun,
Tek başına yapayalnız? ! ..

Baktım, eski bir arkadaş
Güldüm ona, güldüm sadece! ..

Hiçbir şey söylemedim,
Hiiiiiiiiiç… dedim sadece! ..

Düşündüm,

Beraberliği sadece
İnsanlarla olmak anlayan
Ne kadar bencilce
Ne kadar sınıfsal bir düşünce?

Elbet,

İnsanın dostluğu da önemli
Hem de, candan beraberliği

Ama,

İnsan, doğa içinde, doğa eseri
Tüm doğayla tanrının iradesi
Anladığında, doğayı kendini
Yalnızlık yakmaz hiç kalbini

Doğayı yok etmeyi düşünen biri
Nereden bilsin doğadaki birliği
Yalnızlıkları öldüren beraberliği? .

Düşünse insan bir an,
Yalnız değil hiçbir zaman,
Görebilse duyarlı gözlerle,
Duyabilse seslerini, sözlerini,
Taaaa….. Yüreğindeki sevgiyle,
Doğa arkadaşlığa çağırıyor insanı,
Hem de kocaman sınırsız sevgisiyle! ..

09.06.2006 - İzmir