UB-060 Gelmedik! Şiiri - Mehmet Çoban

Bazen düşünüyorum
Kendimi, diğer insanları
Akıl erdiremiyorum
Gençliğin en güzel
Olgunluğun en iyi
Yaşlılığın en tecrübeli
Çağlarında olanları

Sanki hiçbir şey kalmamış
Karşı cinslerin sevdalarından başka
Bir ah çekeriz ki görmeyin
Kaşlar arasında
Gözler deryasında
Saçların dalgalarında

Kimimiz gömülür
Meyhane köşelerine

Kimimiz duygulanır
Şarkıların musikisinde

Kimimiz kaybolur
Şiirlerin satırlarında

Kimimiz doğanın
Tüm güzelliklerinde

Sevdasını konuşturur
Sevdasında kaybolmuşçasına

Dünya umurunda değildir
Ne olmuş ne bitmiş etrafında

Ülkesi nasıldır ne âlemde
Halkının durumu ne halde
Etrafında var mı?
Ezilenler, horlananlar
Yetimler, garibanlar
İnsanca yaşamak adına
Yapılan bütün kavgalar
Ne durumda ne halde
Hiç bilmez, hiç umursamaz
Kaybolur sevdalı aşklarında

Dünyadaki üç günlük
Ömrü için,
Çocukluk, yetişkinlik
Yaşlılık için,
Ne getirdi ne olacak
Bilinmezlikleri içinde
Garip insan,
Yalnız sevdaları peşinde

İnsan değerlendirirse
Geçmişi, anını, geleceğini
Sormak istiyor
Hem kendi için
Hem de bütün nesiller için
Dünya yaşamının en güzel günleri
İnsanlık için kurulacak en güzel düşleri
Kaybetmeye değer mi?
“Aşk için çekilen
Ahlarda vahlar da
Bencil sevda vahalarında”

İnsanlık zulmün dramını yaşarken
Dünyanın çoğu açlıkla boğuşurken
Çocuklar bir dilim ekmek için ağlarken
Zenginler, fakirleri bombalarken

İnsanın yakası geliyor aşk için yazılanları
İnsanın boğası geliyor sevda şarkılarını
İnsanın delesi geliyor sağır kulakları

Ve haykırmak istiyorum
Kendi bengiliğime
İnsanların benliğine
Yazık, yazıklar olsun
Çevremde, insanlığımda
Bunlar olurken,
Ve insanlık
Bir dilim muştuya muhtaçken
“Sevda masallarıyla kaybolan günlerime”
Ve ben,
Ve biz,
Tüm insanlık düşüncelerimizi
Tüm insanlık hayallerimizi
Sevdalarımızın gözlerinde
Kaybetmeye gelmedik diye! ...

07.11.2005 -İzmir