UB-017 Azat et! .. Şiiri - Mehmet Çoban

Bir tepedeyim
Oturdum taşın üstüne
Önümde ufuklar
Uçsuz bucaksız
İnsan kayboluyor

Ufkun büyüklüğünü
Kendi küçüklüğümü
Düşündüm
Dalıp giden
Düşüncelerimle

Kalbimi dinledim
Bırak ufukları
Bak bana diyordu
Bak içimde neler var
Beni cezaevine çevirdiğin yeter
Cehaletinle, bilinçsizliğinle
Kininle, öfkenle
Yargısız infazlarınla
Ucuz kahramanlıklarınla
Ördün etrafıma kalın duvar

Bak bana,
İçime iyice bak..
Hücrelerimde
Sevgi, insanlık var
Tutuklu kaldı onlar…

Akılsızlığın hâkim
Cehaletin yasalar
Örflerin savcı olmuş

Ve beni mezar kılmış
Tutuklayıp koyduğun
Diri, diri gömdüğün
Sevgi ve insanlık
Yargısız infazlarınla
Ebedi mahkûm olmuş

Sen,
Doğanın güzelliklerini seyreden
Güzelliklere dalıp giden
Sana can veren kalbini
İçindeki insanlığı
İçindeki sevgiyi öldüren

Bırak,
Cehaletle kuşanmış inadını! ..

Azat et,
Kalbindeki,
Sevgiyi, insanlığı! ..

İnsanlığın,
Seyrettiğin doğa kadar
Doğal ve güzel olsun! ...

Sevilmeye değer olanlarla
Sevilmeye değer olasın! ...

Diyordu kalbim! ....

01.03.2006-İzmir