U s t a Şiiri - Salih Erdem

Yaşanılan bu kaçıncı zelzele
İzanımız kaldı göçük altında.
Bin musibet geldi başa, nafile
İrfanımız kaldı göçük altında.

Yüreğimiz kuşatılmış faylarla
Sınav dere, deprem değil oylarla
Felaketler önlenmiyor vaylarla
Vicdanımız kaldı göçük altında.

Hazan vakti hüzün çöktü, çığ düştü
Derinlerden hunharca bir gülüştü
Akın etti cümle dertler üşüştü
Dermanımız kaldı göçük altında.

Arza hâkim daim asıp kesenler
Dört bir yanda haksızlığa susanlar
Oluk oluk kin ve nefret kusanlar
İmanımız kaldı göçük altında.

Dilim benim sürüyordu özünden
Aynam idi ayrılmazdım izinden
Âyanların aymazlığı yüzünden
Lisanımız kaldı göçük altında.

Memnun etmek için malum safları
Çarpık ruhlu şehre şehvet afları
Yıkıldıkça boş teselli lafları
Hüsranımız kaldı göçük altında.

Kondusuna rüşvet alıp veren kim?
Afetlerde bundan zarar gören kim?
Ölümlerin hesabını soran kim?
Divanımız kaldı göçük altında.

Aç köpekler ceplerini doldurur
Para var ya olmaz işi oldurur
Cenazeyi zaman elbet kaldırır
Devranımız kaldı göçük altında.

Tabanından tavanına çürük çok
Yüklenen de göz yuman da aynı .ok
Hak sizlere ömür lakin tasa yok
Mizanımız kaldı göçük altında.

Yas tuttuğum tef çalarak ödüyor
Dar günümde buğzedip kin güdüyor
El değil de dostlar boykot ediyor
Güvenimiz kaldı göçük altında.

Yürek yandı ciğerimiz söküldü
Gözyaşıyla ne feryatlar döküldü
Düşündün mü nice boyun büküldü?
Kaç canımız kaldı göçük altında?

Erzincan’dan, Marmara’ya, İzmir’e
Bahaneler sığmaz artık tabire
El insaf be kabredersin ha bire
İnsanımız kaldı göçük altında.
Vatanımız kaldı göçük altında.

01.11.2020
Salih ERDEM