Tuzak Şiiri - Selami Karabulut

TUZAK

öncesi yokmuş bu sayrının, sonrası da
iki ucu kör bir karanlık
her satırı boş ömrüm beni yalanıma bağışlasın

hep sona yürüdüm, kendi sonsuzluğuma
içimde taşralı, küllenmek bilmeyen bir heves
ufkumun sınırıydı acısına düştüğüm tuzak
bir kusur gibi taşıyıp durduğum yüzümde

beni susmaya çağırın, korkaklığımla yüzleşmeye
sıkıldım, arsız bir gölgeyi kendim bilmekten
son sözüm aşk üstüne olsun
belki bir derinlik edinir alnımı bıraktığım uçurum

güne alışmaktan amaç dünü unutmak olmalı
yoksa nasıl katlanırdım kararsız gelgitlere
vay ki! bana düşen de kabullenmek bu utancı

vazgeçtim şimdiden silsinler soyağacımdan adımı
zaten aşk bildiğin de ne avunmaktan başka

değil mi ki her ölüm vakti gelmeden taburcu!

¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬