Tuzak Şiiri - Kamil Korgan

Bahar mı ne gelmiş bu acımasızlığın bahçesine,
Evimin, yüreğimin içi şubatı yaşarken?
Neresinde bunun adalet,
Yoksunluğum ve yoksulluğum küçük bir odada oynaşırken?
İkbal… Ne uzak bir mevsim kaimleşen sessizliğime…
Tipinin karalığındaki siluetler,
Ne yolcudur ne de vahanın saklandığı bir güzel,
Nefesimi sıkan,
Pencereme üşüşmüş vücutsuz ve fütursuz emeller…
Vuslat… Ne uzak bir menzil çığın altındayken şu el,
Şu ayak, şu üşümüş sözcükler,
Uğultusuna mı kulak gereyim rüzgârın yoksa
Gıcırtısına mı kapıların…
Gözüme ilişen toz tutmuş sayfaların hali de bir başka.
Buğulanmış camlara yazmak parmak uçlarıyla
Aynı çocukluğumun masum kışlarındaki gibi,
O bile uzak çünkü nefesimi avuçlamış düştüğüm tuzak.
Bahar mı ne gelmiş kapımın eşiğine,
Ellerinde sevecen oyunların kurallarıyla?
Oyun mu ister canı,
Gözyaşlarım avurtlarımı okşayıp geçerken?
Kınalı kartoplarım var ki zaten avuçlarımda ısıttığım,
Ben atarım, hedef olurum nice kez,
Ama uğramaz mevsimlik bir tebessüm çoğu kez,
Yüzümde hicran büyür, hasretim büyür çığ çığ…
Beyazlığın karanlığı böyledir belki de
Sevmedik değil de hani
Buna da dünya deriz, ötesine de ahiret.
Bekleyiş, bizde eylemden öte olmuştur, nedir ki mühlet!
Ram olmak gerek, isyansa başa bela bir cehalet.
Baki olana inan, gerisi angarya, gerisine ne hacet…
Uzak, her şey uzak
Çünkü nefesimi avuçlamış düştüğüm bu çıkışsız tuzak…