Tuzak Şiiri - Ebru Ünver

Bos bir hayat icinde yasadigim
Sevdiklerim hep tuzagim oldu
Sonra gittiler birer birer
Simdi yanlizligin acisini cekiyorum
Birde sensizligin
Gözyaslarim süzülüyor yanaklarimdan
Onlari silmeni cok bekledim
AMA HIC SILMEDIN
Ve artik cok gec istesende silemeyeceksin
Sararmis yapraklar misali
Firtinalarla bogusuyorum savrulmamak icin
Radyoda hazin bir sarki
Yarali hayatima hitap eden
Saatlerin dakikalarini sayar oldum geceleri
Zaman ilerlemiyor, sanki durmus gibi
Gülmek istesemde gülemiyorum
Atamiyorum beynimden seni
Atamiyorum kahretsinki
Beyaz yapraklara döküyorum icimi
Sigaramla paylasiyorum hayatimin sessizligini
Gururun yendi seni, yikti ikimizi
Saclarima tarak degmedi sen gittigin günden beri
Itiraf etmek gerekirse evet hala seviyorum seni
Fakat sende benim Tuzagimsin simdi!