Tuz Kokusu ve Rakı Şiiri - Fatma Özçelik

Bir vapur sireni
Bir martı sesi
Ve ılık bir rüzgarın nefesi
Sindire sindire içime çekiyorum tuz kokusunu...
Önümde rakı bardağım
-ilk kez tadıyorum rakıyı-
Kapatıp gözlerimi
Yanak kaslarım gerilmiş
Çenem rahat
Tatlı bir gitar ezgisiyle
Rafael'in sesini beynime kazıyorum
Ve ardından yedi kafa
Eşlik ediyoruz Rafael'e
...Te Quero..
Te quero sevgili dostlarım
Te quero Rafael
Te quero...
İçim şimdi hüzün dolu
Ne vapur sireni
Ne martılar
Ne de tuz kokusu yok artık
Dostlar dağılmış
Her biri başka yerde
Aynı kalan bir tek Rakı
O da yalnız başına tat vermiyor artık...
Ve hüzün!
Ne olur rahat bırak sesimi
Haykırmak istiyorum...
Hüzün!
Noktalar senin için.
Ben Karadenziliyim
Kırma içimdeki coşkun dalgaları
Bırak yakamı lanet olası hüzün, bırak!
Ben bu bozkırın insanı değilim
Dağlarla sarmaş dolaş olmalı dalgalar sevgi dolu
Benim avuçlarım tuz kokmalı
Yüreğim gökyüzü
Gözlerimden görülmeli yüreğimin mavisi...
Ya her şey susmalı benimle
ya da coşmalı
-ikisinden birisi-
Uzaktan bir siren sesi geliyor
Kara tren...
Bozkır uyuşmuş...
Hasta gibi...solgun...
Herşeye rağmen yaşıyoruz işte
Bu da oyunun bir parçası eninde sonunda
Hergün mutlu olacak değiliz ya
Ne tat verir ki o zaman mutluluk...
Özgürlük bile önemsiz gibi geliyor
Esaret ve işkence görmediysek eğer...
Boşvermeliyim...
Hüzünle uğraşmamak en iyisi..
Elime yüzüme bulaştırmadan
Bir bakmışım gidivermiş bir sabah...
Ve bir bakmışım
Bir vapur sireni
Bir martı sesi
Ve ılık bir rüzgarın nefesi
Sindire sindire içime çekiyorum tuz kokusunu...
Önümde rakı bardağım
Artık hep içiyorum rakıyı...

Ankara 1989