Tuz Kalesi Şiiri - Yusuf Bal

bazen gülüşün sağ omzumdan sarkıyor harflerime, bütün çiçeklere adını veriyorum bazen
yeryüzü diyorum aslında, sen üst perdesine çıkıyorsun ruhumun aynasında
bırak görünmesin dağların parçalanışı, israfil sur’a vurmadan önce
bırak uyuyalım gözümüzü kapatıp ömrümüze, sadece bir kere
uzun bir yol serilirken önüne, hayat; yok olan imgelerden süzülen nağme
bazen balıklar da boğulur, kuşlar konacak dağ bulamaz, konar soğuk nefese
dağılır arz'ın her yanına kırılan zincir, içine gömülür demir, içindeki sahraya
kendisini vurur şair, büyük saatin çarklarına gömülür ağlayarak rüzgarın sürüklediği çalıya
yazıyorsun suretini, eskiden sustum bilmiyorsun, kalbinin yarasında
hangi masalı yazsınlar sana, hüzünlü simalarda uyuyan acının ülkesinde kıvranan ne varsa
Allah’a taparken de unutabilir Allah’ın sıfatlarını insan, başım dağ gibi oluyor bazen
söz versem uzun kayboluşlarımda, yaratıldığım yerde kıyamet kopuyor bazen
senin acın zambakların erken kuruduğu yer, cennetin tuzlu sofrasında
gözümden akan su, güneşin battığı kızıl çamurlu nehir
göğün rengine karışıp gidiyor hayat akşamüstü, buğday başakları boynunu eğince toprağa
akıyor akşamın ufuk çizgisine kurduğu pusu, damardan fışkıran pıhtılaşmış kan

bir savaş kalıyor geriye bu dünyada, altına petrol doldurulmuş kalelerin zırhına tırmanan oksijen artığında
yükünden eğilen hançerler kıvranıyor döşeğin derinlerinde, çığlık
buğday başakları küsüyor, tarlada dolaşan yanık kokusuna
meydan; hangi cinayetin kurbanı olduğunu bilmeyen yiğitlerin serildiği yer bazen
kırmızı, hangi kuleden verildiği bilinmeyen emirle düşen kızıl şerbetin rengi
soğuk kış mevsiminde ocaklar söner bazen, ocak ayı elinde kardan çiçekle Muhsin

Külliye Dergisi Sayı 14 (Mayıs 2018) de yayınlandı