Tuz Şiiri - Emel Nişlioğlu

tuz kadar'dı sevgim baba
ekildiğince çoğalan...
şimdi sus!

aksağındayız gecenin
diyemediğim yanlış bölünmüş hecenin
sırtında kambur
mağrur kulaklara söylenen
dilimde gezinmekte
dilim dilim...

sessizden ibaret hecem 'gel'e hasret
beklemişliğim-
de bir esbab-ı mucibenin...
boşuna.

tuz kadar sevdim seni baba
ya da eridiğinde yayılan
buz

gibiydi sıcağı...

akşamındayız sözlerin
yetmediğin eksik kalmış gölgenin
sesinde tambur
gözünde çukurlara gömülen
biçimde yürümekte
için için...

-muhterem sami’n
bu gece de nöbetteyim-

tuz kadar'dı baba...

artık sus.

(Varlık, Şubat '07)