Tuz Şiiri - Hülya Kırklaroğlu

Hayat dedim; kendi kendime az önce yastığa başımı gelişigüzel bırakırken… Hayat neyi, ne ile anlattı bilemiyorum sevgili günlüğüm ✍🏻
Dön o yana, dön bu yana kalemi tutuşturacakmış elime bu saatte bak hele…

Sonra uzandığım yataktan sakince kalktım, gökyüzünde ay’ı aradım. Aydınlığı yanında, ferahlık istedi kalbim darlanmış mı Allahû alem?

Kalbime uzak mı kaldım ki; bu gece dilini pek anlamadım…

Hilâl şeklindeydi ay nasıl da heybetli.
Gözlerine uyku girmeyenlerin yoldaşı, hayat arkadaşı parlaklığıyla…

Gözyaşı gözyaşı bana çok şey öğretti diye mırıldandı dilim…
Söyleyemediklerimi söyledi. Bir tek ben duydum söylemek isteyipte; söyleyemediklerimi ne garip değil mi?

Gülmekten çok kalem tutarken sessiz ve gizli ağlamayı, neyi beklediğimi bilmeden beklemeyi sevdim iki günlük dünyada;
sabr etmeye ise ya alıştım, ya da sevdim bak işte bunu da bilmiyorum, cehaletime ver lütfen…

Bilmemenin tadına varıyorum belki de, cehalet mutluluktur demişler, ne de güzel söylemişler.

Yüreğim konuşurken ve kalemim yetişemezken cümlelere; ney sesi eşliğinde kalbim defe vura vura;
hani o irili ufaklı oluşan heyecanlı gözyaşları var ya, zarifçe süzülüp inerken damla damla ruhumun aynası kahverengi gözlerimden, yeryüzü hiç itiraz etmedi bugüne kadar, toprakta; ve bu gecede de itirazı yoktu gözyaşlarıma…

Sanki yeryüzünün de aynı zamanda bir parçasıymış gibi gözyaşı; ne de olsa hayat var içinde damlalarda giz…

Uzanıpta öpmek istedim fakat mümkün değil ki, öpemedim yine iki yanaklarımdan inerken tuzu alnından… Yerçekimi kanununa boyun eğipte süzülürken ıslaklık, tuz ile elele, gönül gönüle inen yaşlar izah mı etti yarım asrın hikayesini yaz yaz bitmedi… Allah bereket versin duygularımıza, cesaretimize, cümlelerimize; hayat dedi kalemim, dön bak ardına illüzyondan başkaca birşey değil diyerek diretiyor zihnime zihnime. Pes ettim ben de boyun eğdim kaleme diretmiyorum, illüzyon değil de diyemiyorum artık, ikna oldum…

Hayat, anlam ve kalem bir olup çektiler beni saflarına… Dizlerinin dibinde oturuyorum, başımı seviyorlar arasıra, kimi zaman seher vaktine kadar uyku girmiyor gözlerime tuzu geçipte kıramıyor uyku. Tuz kalkan oluyor gecelerime, bir damla sudan yaratılan insan gözünden akan çağlayana akıl sır ermiyor sevgili günlüğüm✍🏻
Keşke insan olabilseydim diyebileceğin anlardan bir an işte böyle kimi geceler,insan olabilmeyi canın çeksin bil isterim.
Akıl sır daha neler, nelere ermiyorda; insan bunu bilmiyor. Ya da biliyor, duymazdan geliyor.