Tuvaller... Şiiri - Safet Kuramaz

Olmam gereken resim belli aslında
Boyalar karışmış,
Tuval eskimeye alışmış,
Odasında sabır giysiler gardolabında!
Kapısı giren çıkandan aşınmış
Katlanır kırk üç yılın hatırına
Kim bilir birkaç yılın öncesinden göbek
Peydah olmuş boyanmış bölümde...
Ayna yansıtır kırışıklar öbek öbek
Işıklı ve sıcak parçalar toz hışmıyla
Giderek artar anla küçülerek...
Konu hep aynıdır aslında beklentiler hedefler
Değişir sadece araçlar malzemeler!

Öyle tuvaller vardır ki hiçbir zaman dolmaz boyaları,
Mirasyedi çocuklar kırar sanki oyuncakları,
Belki içine bir fırça olsun olur dokundurdukları,
Buda tuvalin namusudur bir nebze...

Boyası bitmiş tuvaller çınarlara benzer,
Asırlar zarafetine boyun eğerler,
Ne diklenen olur nede yenilenen sezinler,
Galerinin birinde ölüm hapishanesinde gizlerler
Bir ederi vardır ruhu atılır çöpe!

Ademden beri peygamber tuvalleri,
Her mesajı aynı sunar muhteşem yaşam kılavuzu!
Sadece bakılır haz veren masal suretinde,
Savaşlar katiller yanlış ihtilaller ve dahası,
İnsan dışına yansır gel-git suaresinde!

Sürecekte kişi kendini boyamadıkça
Boşluk tuvalinde!
Eşekler anırır şeytanlar gördükçe,
Eceli erken sarar insan bunu övdükçe,
Sonbahar yaprakları gibi döküldükçe,
Yaşanmamış tuvaller hep uçacak kışın soğuğunda!