Tuvaller, bittiğini fısıldıyorlar renkle ...

Tuvaller, bittiğini fısıldıyorlar renklerin…
Posted on 28 Ekim 2014

Renkleri solmuş resimlerin
bakışlardan çok uzakta
çatılar arasında tozlu raflarda…

Bir zamanlar benzersiz bezenmişti,
öylesine göz alıcı hayalin;
bir an önce
kucaklaşmak isteyen
sabırsız tuvalin heyecanı,
renklerin; arzuyla dokunmak istediği
emsalsiz kahramanına bakarken,
zamanları,
tükenmemek üzere
ölümsüzleştirmeye çalışan
yarattığı dünya,
aslında bilmiyordu ki;
gün gelecek, solacak,
tablodaki hayal de aynı kalmayacak…

Baktığında yalana alışık olmayan aynalara
renklerini soracak
sırrı kaybolan gökkuşağı büyüsü,
ışıkları sönmüş bir ruhun,
yok olmuş bir cazibeyle
ayrılıklarına şahit olacak…

Her şeyi tek, kendisi,
benzeri olmayan
Sen renklerin efendisi!

Bilmiyordum ki;
hayatın yarını bu kadar kısa,
daha dün hazırlanırken
gökkuşağının merdivenlerinde
sana koşmaya,
bu gün bakıyorum
sen de direnemiyorsun
kaybettiğin sihrinle zamana,
tuvaller,
bittiğini fısıldıyorlar renklerinin…

Terk ediliş hüznüyle
yenisi olmayacak,
kalacaksın
eskimiş tabloların
tozlanmış raflarında…

Konuşulan bir zamanlar da
çaresiz,
gün gelecek eriyip gidecek,
anılmamak üzere bir daha…

Buruşturulup atılacak,
çatı arası tabloların yanına,
unutulup kaybolacak
tuvale hükmeden o bakışların,
hiç olmamış gibi silinecek,
izi kalmayacak hafızalarda…